Onze laatste nacht in Amerika. Paul was moe en heeft om
11 uur zijn oogjes gesloten. Ik was nog met het verslag bezig en ben kort na Paul
ook mijn bed ingedoken. Nog even genieten van deze laatste nacht. Om 8 uur ging
de wekker af en Paul is meteen onder de douche gestapt. Dit gaf mij de
gelegenheid om de koffers in orde te maken en alles in te pakken.
Onze weegschaal gaf 22 kilo aan. Heel netjes. Ik had
steeds in mij hoofd dat de handbagage maar 8 kilo was. We zaten er iets boven
en besloten de gok te nemen. We hadden bij target gisteren heerlijke cinnamon
muffins gekocht en dit was ons ontbijt. We hadden ook nog een pakje met
sinaasappelsap (het leek er in ieder geval op). En zo hebben we gezellig op
onze kamer gegeten.
Omdat we de auto voor 10 uur wilden afleveren zijn we een
kwartier van te voren uitgecheckt bij ons hotel. Het verhuur bedrijf zat maar 3
minuten verderop.
We hebben al ons vuil weg gegooid en de trouwe ijs box
die ons twee weken lang voorzien heeft van frisse en koude drankjes, die we voorzichtig
in stukken hadden gebroken, heeft z’n laatste rustplaats gevonden.
Tom leidde ons weer netjes naar het juiste adres en
binnen 10 minuten stonden we op de bus richting vliegveld te wachten.
Het was een fijne auto. Paul heeft er in gereden. Het was
in eerste instantie de bedoeling dat we om en om zouden rijden, maar ik vond
het eigenlijk wel lekker zo. Dit gaf mij de tijd om van het uitzicht te
genieten, foto’s en video te maken en om informatie voor te lezen over de plek
waar we naar toe gingen.
Het zal voor Paul wel weer wennen zijn. Geen automaat en
op letten in het verkeer. Ze rijden hier allemaal zo raar. Bij een stoplicht
mag je (als toegestaan) gewoon rechtsaf slaan en ze halen rechts en links in.
De vrachtwagen rijden ook op alle rijbanen en gaan net zo hard als wij. Vooral
aan het begin van onze vakantie was dit even wenen en we zijn ook een paar keer
betoeterd.
Straks zijn de regels gelukkig weer zoals wij ze kennen.
We zaten in een bus gevuld met Nederlanders. Even fijn om
je eigen taaltje weer te horen.
Bij het vliegtuig was het even wachten bij de check-in. Er stond een flinke rij en na ongeveer een half uur waren we aan de beurt.
Bij het vliegtuig was het even wachten bij de check-in. Er stond een flinke rij en na ongeveer een half uur waren we aan de beurt.
Ik bleek iets boven het gewicht te zitten. Vreemd want
bij het hotel was alles in orde. De mevrouw aan de balie vroeg of ik er iets
uit wilde halen. Ik zat op 51 pounds en dat was goed. Mijn koffer kreeg wel een
extra sticker met “Heavy”. Wat een grap. Paul was wel in orde.
De handbagage bleek 12 kilo te zijn. Tja, dat had ik
kunnen weten, want dit was op de heenreis ook. Dom, maar als het eenmaal in je
hoofd zit krijg je het er moeilijk weer uit.
We liepen naar de laatste check en daar moesten we al
onze tassen op de lopende band leggen. Zelfs onze schoenen moesten uit. We
waren goedgekeurd en mochten doorlopen.
We zijn richting gate gelopen en hebben daar gewacht tot
we mochten instappen.
Ik had nog muffins van vanmorgen over en we genoten van
onze geïmproviseerde lunch.
Het vliegtuig zou om kwart voor twee vertrekken en
iedereen stond klaar bij de gate. Omdat het een groot vliegtuig is werden de
rijen apart opgeroepen om in te stappen. Eerst de achterste rijen zo ging het
steeds verder naar voren. Wij zaten op rij 22 en konden nog even wachten.
Steeds als we dachten dat we bijna aan de beurt waren
bleken er nog rijen ver voor ons eerst te mogen. Toen we eindelijk werden om
geroepen waren we dan ook erg blij. We gingen richting gate. Een meneer liep
langs ons en riep dat alle andere mensen ook mochten instappen. Wat een grap,
denk je dat we speciaal “met onze rijen groep” naar binnen mochten, nu mag
iedereen.
We zaten op dezelfde rij en stoelen als de heenreis en
wisten die dan ook meteen te vinden. Naast ons zat een aardige mevrouw. Ze
heeft niet veel gezegd tijdens de reis en dat vonden we ook niet erg.
We hadden een klein beetje vertraging en rond 2 uur
gingen we dan toch echt de lucht in.
Tot ziens LA, misschien tot een volgende keer.
Onze route was iets anders dan de heenreis. Dit keer
vlogen we langer over Amerika.
We hebben er vrij weinig van gezien omdat we lekker films
en tv wilden kijken.
In Nederland was al de nacht gevallen en we vlogen de
duisternis in. De lampen van de cabine werden langzaam gedimd en de meeste
mensen gingen slapen.
Toen we bij Groenland waren zaten we op onze donkerste
plek. Paul heeft nog sterren gezien. Hij moest er wel de dekens over zich heen
doen en dicht bij het raam zitten.
Helaas heb ik hier geen foto van omdat ik zelf ook met m’n
ogen dicht lag.
We hebben niet echt geslapen, want door het geluid van
het vliegtuig is dat ook moeilijk om te doen. We hebben wel even de ogen dicht
gehad en dat was best even lekker.
Rond 8 uur kregen we nog een ontbijt. Lekker brood met
ei, kaas, muesli en fruit. Natuurlijk ook weer aardappels. Ik kan het nog
steeds niet begrijpen dat mensen dit lekker vinden als ontbijt. Geef mij maar
gewoon een boterham met kaas of pindakaas.
Toch was het wel lekker om even wat te eten.
Het was wel bijzonder om een zonsondergang en zonsopgang
zo snel achter elkaar te zien.
Rond 9 uur kwamen we bij Schiphol aan. De landing ging
soepeltjes. Toch vind ik persoonlijk het opstijgen en het landen te minst leuke
van de vliegreis. Paul vond echt alles leuk!
Pa en Ma bleken op het uitkijk punt van Schiphol te staan
en hebben onze landing op foto staan. Leuk om jezelf ook eens uit een andere
hoek te bekijken.
Eenmaal uit hert vliegtuig stonden we snel bij de bagage
band. We hadden een zelf scan gedaan met onze paspoorten en konden daar lekker
snel doorlopen.
Bij de bagage band hebben we even staan wachten.
Ma belde en ik heb haar even opgezocht bij het grote
raam. Ze was blij dat we weer veilig waren aangekomen. Ik eerlijk gezegd ook.
Paul vroeg of ze erg emotioneel was. Hij had verwacht dat
ze snikkend bij het raam zou staan. Dat was niet zo. Ze was gewoon blij dat we
er weer waren.
We bleken bij de verkeerde band te staan. We hadden de
bordjes niet gelezen en stonden met de passagiers uit San Francisco. We vonden
het al zo vreemd dat het zo lang duurde. Dus snel naar de goede band gelopen en
vrij snel kwamen onze koffers de band op rollen. Omdat we speciale koffers
hebben vielen ze lekker op. Ik heb in mijn vakantie nog niemand met deze
koffers gezien. We hadden er ook veel bekijks mee.
Omdat we niks hoefde aan te geven stonden we snel buiten
de glazen deuren en werden in de armen gesloten van onze ouders.
We zijn naar het huis van pa en Ma gereden. We zaten vol
verhalen en onze mondjes bleven ook vertellen.
Ma heeft een lekker bakkie koffie gezet, want daar had ik
speciaal om gevraagd. De koffie in Amerika is veel te slap en ik was ook toe
aan een sterke bak.
Paul is eventjes op bed gaan liggen, want die was erg moe. We
hebben de nacht overgeslagen en dat was ook goed te merken.
Sandra kwam ook nog even langs om te vragen hoe alles was
gegaan.
Voor het eten had mams speciaal stamp andijvie met een
bal gehakt gemaakt. Ik heb niet alles opgegeten, maar het smaakt wel goed. Even
wat anders dan 2 weken hamburgers, patat, pizza en Subway.
Ik ben rond half negen naar huis gegaan. Fien hebben we
meteen meegenomen zodat die meteen in haar eigen huisje was.
Ik ben nog even opgebleven, maar rond negen uur was ook
ik te moe om wakker te blijven.
Paul heeft het nog tot 10 uur volgehouden (maar die had al wat geslapen)
Paul heeft het nog tot 10 uur volgehouden (maar die had al wat geslapen)
Ik ben meteen in slaap gevallen.
Het was een heerlijke vakantie en we hebben genoten.
Dit was een ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is.
Iedereen bedankt voor het meelezen en de lieve reacties!
Tot een volgende vakantie!