Een verslag van onze rondreis door West-Amerika en Florida

Dag 17: Weer terug naar Gouda

Onze laatste nacht in Amerika. Paul was moe en heeft om 11 uur zijn oogjes gesloten. Ik was nog met het verslag bezig en ben kort na Paul ook mijn bed ingedoken. Nog even genieten van deze laatste nacht. Om 8 uur ging de wekker af en Paul is meteen onder de douche gestapt. Dit gaf mij de gelegenheid om de koffers in orde te maken en alles in te pakken.
Onze weegschaal gaf 22 kilo aan. Heel netjes. Ik had steeds in mij hoofd dat de handbagage maar 8 kilo was. We zaten er iets boven en besloten de gok te nemen. We hadden bij target gisteren heerlijke cinnamon muffins gekocht en dit was ons ontbijt. We hadden ook nog een pakje met sinaasappelsap (het leek er in ieder geval op). En zo hebben we gezellig op onze kamer gegeten.
Omdat we de auto voor 10 uur wilden afleveren zijn we een kwartier van te voren uitgecheckt bij ons hotel. Het verhuur bedrijf zat maar 3 minuten verderop. 
We hebben al ons vuil weg gegooid en de trouwe ijs box die ons twee weken lang voorzien heeft van frisse en koude drankjes, die we voorzichtig in stukken hadden gebroken, heeft z’n laatste rustplaats gevonden.

Tom leidde ons weer netjes naar het juiste adres en binnen 10 minuten stonden we op de bus richting vliegveld te wachten.

Het was een fijne auto. Paul heeft er in gereden. Het was in eerste instantie de bedoeling dat we om en om zouden rijden, maar ik vond het eigenlijk wel lekker zo. Dit gaf mij de tijd om van het uitzicht te genieten, foto’s en video te maken en om informatie voor te lezen over de plek waar we naar toe gingen.

Het zal voor Paul wel weer wennen zijn. Geen automaat en op letten in het verkeer. Ze rijden hier allemaal zo raar. Bij een stoplicht mag je (als toegestaan) gewoon rechtsaf slaan en ze halen rechts en links in. De vrachtwagen rijden ook op alle rijbanen en gaan net zo hard als wij. Vooral aan het begin van onze vakantie was dit even wenen en we zijn ook een paar keer betoeterd.
Straks zijn de regels gelukkig weer zoals wij ze kennen.
We zaten in een bus gevuld met Nederlanders. Even fijn om je eigen taaltje weer te horen.
Bij het vliegtuig was het even wachten bij de check-in. Er stond een flinke rij en na ongeveer een half uur waren we aan de beurt.


Ik bleek iets boven het gewicht te zitten. Vreemd want bij het hotel was alles in orde. De mevrouw aan de balie vroeg of ik er iets uit wilde halen. Ik zat op 51 pounds en dat was goed. Mijn koffer kreeg wel een extra sticker met “Heavy”. Wat een grap. Paul was wel in orde.
De handbagage bleek 12 kilo te zijn. Tja, dat had ik kunnen weten, want dit was op de heenreis ook. Dom, maar als het eenmaal in je hoofd zit krijg je het er moeilijk weer uit.
We liepen naar de laatste check en daar moesten we al onze tassen op de lopende band leggen. Zelfs onze schoenen moesten uit. We waren goedgekeurd en mochten doorlopen.
We zijn richting gate gelopen en hebben daar gewacht tot we mochten instappen.
Ik had nog muffins van vanmorgen over en we genoten van onze geïmproviseerde lunch.

Het vliegtuig zou om kwart voor twee vertrekken en iedereen stond klaar bij de gate. Omdat het een groot vliegtuig is werden de rijen apart opgeroepen om in te stappen. Eerst de achterste rijen zo ging het steeds verder naar voren. Wij zaten op rij 22 en konden nog even wachten.
Steeds als we dachten dat we bijna aan de beurt waren bleken er nog rijen ver voor ons eerst te mogen. Toen we eindelijk werden om geroepen waren we dan ook erg blij. We gingen richting gate. Een meneer liep langs ons en riep dat alle andere mensen ook mochten instappen. Wat een grap, denk je dat we speciaal “met onze rijen groep” naar binnen mochten, nu mag iedereen.
We zaten op dezelfde rij en stoelen als de heenreis en wisten die dan ook meteen te vinden. Naast ons zat een aardige mevrouw. Ze heeft niet veel gezegd tijdens de reis en dat vonden we ook niet erg.
We hadden een klein beetje vertraging en rond 2 uur gingen we dan toch echt de lucht in.
Tot ziens LA, misschien tot een volgende keer.
Onze route was iets anders dan de heenreis. Dit keer vlogen we langer over Amerika.
We hebben er vrij weinig van gezien omdat we lekker films en tv wilden kijken.
In Nederland was al de nacht gevallen en we vlogen de duisternis in. De lampen van de cabine werden langzaam gedimd en de meeste mensen gingen slapen.
Toen we bij Groenland waren zaten we op onze donkerste plek. Paul heeft nog sterren gezien. Hij moest er wel de dekens over zich heen doen en dicht bij het raam zitten.
Helaas heb ik hier geen foto van omdat ik zelf ook met m’n ogen dicht lag.
We hebben niet echt geslapen, want door het geluid van het vliegtuig is dat ook moeilijk om te doen. We hebben wel even de ogen dicht gehad en dat was best even lekker.
Rond 8 uur kregen we nog een ontbijt. Lekker brood met ei, kaas, muesli en fruit. Natuurlijk ook weer aardappels. Ik kan het nog steeds niet begrijpen dat mensen dit lekker vinden als ontbijt. Geef mij maar gewoon een boterham met kaas of pindakaas.
Toch was het wel lekker om even wat te eten.
Het was wel bijzonder om een zonsondergang en zonsopgang zo snel achter elkaar te zien.



Rond 9 uur kwamen we bij Schiphol aan. De landing ging soepeltjes. Toch vind ik persoonlijk het opstijgen en het landen te minst leuke van de vliegreis. Paul vond echt alles leuk!
Pa en Ma bleken op het uitkijk punt van Schiphol te staan en hebben onze landing op foto staan. Leuk om jezelf ook eens uit een andere hoek te bekijken.



Eenmaal uit hert vliegtuig stonden we snel bij de bagage band. We hadden een zelf scan gedaan met onze paspoorten en konden daar lekker snel doorlopen.
Bij de bagage band hebben we even staan wachten.
Ma belde en ik heb haar even opgezocht bij het grote raam. Ze was blij dat we weer veilig waren aangekomen. Ik eerlijk gezegd ook.
Paul vroeg of ze erg emotioneel was. Hij had verwacht dat ze snikkend bij het raam zou staan. Dat was niet zo. Ze was gewoon blij dat we er weer waren.
We bleken bij de verkeerde band te staan. We hadden de bordjes niet gelezen en stonden met de passagiers uit San Francisco. We vonden het al zo vreemd dat het zo lang duurde. Dus snel naar de goede band gelopen en vrij snel kwamen onze koffers de band op rollen. Omdat we speciale koffers hebben vielen ze lekker op. Ik heb in mijn vakantie nog niemand met deze koffers gezien. We hadden er ook veel bekijks mee.
Omdat we niks hoefde aan te geven stonden we snel buiten de glazen deuren en werden in de armen gesloten van onze ouders.

Blij dat we weer thuis waren liepen we rustig naar de auto.



We zijn naar het huis van pa en Ma gereden. We zaten vol verhalen en onze mondjes bleven ook vertellen.
Ma heeft een lekker bakkie koffie gezet, want daar had ik speciaal om gevraagd. De koffie in Amerika is veel te slap en ik was ook toe aan een sterke bak.
Paul is eventjes op bed gaan liggen, want die was erg moe. We hebben de nacht overgeslagen en dat was ook goed te merken.
Sandra kwam ook nog even langs om te vragen hoe alles was gegaan.
Voor het eten had mams speciaal stamp andijvie met een bal gehakt gemaakt. Ik heb niet alles opgegeten, maar het smaakt wel goed. Even wat anders dan 2 weken hamburgers, patat, pizza en Subway.
Ik ben rond half negen naar huis gegaan. Fien hebben we meteen meegenomen zodat die meteen in haar eigen huisje was.
Ik ben nog even opgebleven, maar rond negen uur was ook ik te moe om wakker te blijven.
Paul heeft het nog tot 10 uur volgehouden (maar die had al wat geslapen)
Ik ben meteen in slaap gevallen.
Het was een heerlijke vakantie en we hebben genoten.
Dit was een ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is.

Iedereen bedankt voor het meelezen en de lieve reacties!
Tot een volgende vakantie!

Dag 16: Los Angeles


Onze wekker ging ook vandaag om 8 uur weer af.
Vandaag begon onze laatste tocht richting Los Angeles. Daar staat morgen ons vliegtuig klaar om ons weer naar huis te brengen.
Gelukkig konden we vandaag nog even genieten van al het moois dat de west kust van Amerika ons kan geven.
We begonnen met een heerlijk ontbijt aangeboden door het hotel. We konden op het terras zitten en vonden een bankje met uitzicht op de zee. Heerlijke wafels en bagels.
De mensen van het hotel waren zo vriendelijk tegen ons dat we ze gisteravond de rest van ons water hebben gegeven. Voor Death Valley hadden we extra water gekocht voor zowel ons als voor de auto. Je kunt beter goed voorbereid zijn. Je weet tenslotte maar nooit. Gelukkig hebben het water voor de auto niet nodig gehad en we hadden dan ook aardig wat flesjes over.
Het meisje van de receptie was er erg blij mee. En wij hoeven het niet weg te gooien. Dat is zonde van al het goede water.
Na het ontbijt hebben we de koffers in de auto gezet en konden we vertrekken.

Een uur nadat we waren vertrokken hebben we een korte stop gedaan. De “rest area’s” zijn heel netjes. De toiletten zien er schoon uit en er is genoeg ruimte voor een eventuele picknick.
We hebben nog even staan praten met Amerikaanse mensen. Ze wilden graag weten hoe de auto was en voor we het wisten waren we gezellig in gesprek over onze vakantie. Het blijft grappig om te horen dat als je zegt dat je uit Nederland komt, de meeste mensen dit associëren met Duitsland. Niet helemaal hetzelfde, maar voor hen ligt Nederland bijna in Duitsland hahaha.


Rond het middag uur kregen we honger en zijn we (op aanraden van het meisje van het laatste hotel) naar een” In N Out” gereden. Dit lijkt op Macdonalds, maar eerlijk gezegd waren de burgers er veel lekkerder. Heerlijk met verse sla, tomaat en zelfs uien. Zo’n burger hadden we nog nooit gegeten. Hadden we dit maar eerder ontdekt. Ook de menu’s zijn er simpeler. 3 soorten burgers, patat en dan je Soda. Geen 20+ keuzes wat je bij de Mac krijgt.
We hadden Tom ingesteld voor een speciale route naar LA.

Als grote fan van de serie Charmed had Paul speciaal voor mij het huis van deze serie opgezocht. De serie speelt zich af in San Francisco, maar het huis staat in LA.


We hadden het snel gevonden en plots stonden we oog in oog met het grote roze huis. Wat een gaaf moment! Ik herkende meerdere huizen in de straat en voelde mij alsof ik zo in de serie zat. Op tv ziet het er wel wat mooier uit en waarschijnlijk hebben ze ook wat met de computer bijgewerkt. Maar toch was het een bijzondere ervaring.
We hadden nog een cadeaubon van Macy’s. Deze kregen we omdat we een auto hadden gehuurd bij Alamo. Nog steeds hadden we de kaart niet ingeleverd en ik vond het toch welk zonde om hem niet te gebruiken. Dus Tom instelt en we waren weer op weg.
We kwamen aan bij een winkelstraat en hebben de auto in een parkeergarage gezet.
Bij Macy’s heb ik een mooie ketting uitgezocht die met 50% was afgeprijsd. Ik had ook nog een kaart voor 10% korting en ook die ging er nog vanaf. Wow, wat een koopje. Ik kreeg zelfs nog geld terug. Ik heb de kaart gebruikt, want Paul kon niks vinden voor de helft van het bedrag van de kaart. In een winkel met veel merken is dat ook erg moeilijk. En hij vond het ook niet erg om de kaart aan mij te geven.
We hadden nog tijd over en we zijn naar de eerste Wal-Mart gereden om daar nog wat te kopen voor het ontbijt voor morgen.
We kwamen aan bij de eerste Wal-Mart van aan het begin van de vakantie.
Omdat Paul graag een speciale CD wilde kopen zijn we eerst bij een andere winkel geweest. Ze hadden de CD niet en verwees ons naar Best-Buy. We kregen een routebeschrijving en zijn daar naar toe gereden. De Wal-Mart lieten we voor wat het was.
Tom leidde ons naar de verkeerde Best-Buy en we besloten toch naar diegene te gaan waar ook nog andere winkels waren.
We hadden nog tijd en hebben meteen nog een kleine Sightseeing van LA gedaan.
Bij het juiste winkelcentrum wisten we niet wat we zagen. Wat een groot winkelcentrum. Je kunt hier voor van alles terecht.
Bij de Best-Buy hadden ze ook de CD niet en Paul heeft besloten om hem dan toch maar in Nederland te kopen.
We zijn nog naar Target geweest voor ons ontbijt. Ik heb nog gezocht naar scrapspullen, maar ook hier was niks te vinden. Zulke grote winkels en dan twee stickers. Ik hoor zoveel op het internet, maar ik kan niks vinden. Helaas! Gelukkig heb ik toch een paar leuke scrapspullen gekocht waar ik ook heel erg blij mee ben.
We besloten om in het winkelcentrum bij de Food Court te eten. We vonden het wel toepasselijk om net als onze eerste maaltijd in Amerika, te eindigen met een hamburger. Paul nam een grote burger en ik besloot om een visburger te nemen. Weer eens wat anders. Het smaakte heerlijk.
We hebben veel fastfood gegeten deze vakantie, maar we hebben al die calorieën er goed afgelopen met al onze wandelingen.
Rond 7 uur kwamen we aan bij ons hotel. Het was hetzelfde hotel waar we ook onze eerste nacht hadden doorgebracht.
Bij het inchecken kregen we de aanbieding om een Priority Club Member te worden. Helemaal gratis en allemaal voordelen voor de toekomst. We kregen er ook een gratis drankje bij aangeboden door het hotel.
We hebben de auto leeggemaakt en de koffers in orde gemaakt.




In de grote hotels van Amerika hebben ze geen 13e verdieping. Dat brengt ongeluk!
Grappig om te zien dat ze ook in dit hotel van de 12e naar de 14e gaan. Wij zijn niet zo bijgelovig en onze hotels hebben gewoon een 13e verdieping.
Ze hebben hier ook geen begane grond. Dit is gewoon de first floor. We hebben eerder deze vergissing gemaakt toen de hotel medewerkster ons vertelde dat we op de first floor zaten. We stapten toen in de lift en drukten op 1. De deuren gingen dicht en meteen weer open. We waren op de juiste verdieping.
Die Amerikaanse hotels blijven een beetje vreemd hahaha.

Toen zijn we naar beneden gegaan voor ons drankje.
We gingen de Jazz Lounge in en vroegen de barman naar het drankje. Het bleek helaas maar om 1 drankje te gaan. Volgens de barman stond dit duidelijk op de voucher. Toen ik vroeg wat een Amstel bier koste zei hij $7. Wow, wat een geld voor een flesje bier. Ik vroeg naar een Amerikaans biertje en dat bleek uit de tap te komen. Maar deze was ook $7. Paul heeft al een keer duur bier gedronken en dat was echt maar voor één keer.
Ik vond dit toch echt een boel geld voor een drankje. Ik vroeg naar een frisdrank en toen werden we doorverwezen naar de snackbar! We besloten om helemaal niks te drinken in dit hotel. Wat een onaardige barman. Ze verkopen wel duur bier en een frisdrank kun je bij hem niet krijgen.
We hadden nog Fanta in onze koelbox en dat hebben we heerlijk in onze kamer opgedronken. Gezellig op het bed met de tv aan.


Genieten van onze laatste avond van onze vakantie.

Dag 15: Pismo Beach


We werden vanmorgen heel ontspannen wakker. De wekker ging om 8 uur af. We hadden weer een lange weg te gaan naar Pismo Beach.
We hadden nog brood en beleg dus hebben we heerlijk ontbeten in onze kamer.
Toen ik de eerste koffer naar de auto wilde brengen lag er een brief op de grond bij de deur. Het was de rekening van de parkeer garage. Er stond op dat we $94 (ja, je leest het goed) moesten betalen voor twee nachten parkeren. Wij dachten dat het $40 voor het hele verblijf zou zijn. Dat was wel een domper. Maar ja, je moet toch betalen anders krijg je je auto niet mee.


Bij de receptie vertelde de meneer dat zelfs het personeel van het hotel moest betalen voor parkeren. Belachelijk natuurlijk. En helemaal de kosten ervan. We hadden al een parkeergarage gezien waar je $8 per uur betaalde dus al met al viel het dan toch mee. Alles hier in San Francisco is duur. Daar zijn we wel achter gekomen.
Na deze schok zijn we naar Lombard Street gereden, Dit is een hele kronkelige straat midden in San Francisco. Paul wilde daar graag van af.
Het lag dicht bij het hotel en we konden snel de heuvel af.
Heel langzaam reed Paul door alle bochten. We staan waarschijnlijk op heel veel vakantie foto’s en video’s, want er waren veel toeschouwers.
Ik vroeg of Paul nog een keer wilde, maar hij wilde richting onze volgende bestemming. We zijn nog wel even terug gereden voor een snelle foto uit de auto.
 
We konden niet gemakkelijk de stad uitkomen. Bij Union Square waren ze met de weg bezig en hadden een detour ingesteld. Nu zijn Amerikaanse detours niet gemakkelijk. Je moet goed zoeken naar de bordjes en soms moet je gewoon op de gok een bocht om gaan in de hoop daar weer een bordje te vinden. Tom leidde ons steeds langs de opengebroken straat en ik kreeg het steeds benauwder. We moesten gewoon de stad uit.
We kwamen uit in China Town waar ook inderdaad een heleboel chinezen liepen. We hebben al veel Aziatische mensen gezien in onze vakantie, maar nog niet zoveel bij elkaar.
We reden een tunnel in en toen we eruit kwamen was China Town weg. Tom leidde ons door straten waar je liever niet uit je auto stapt. Ik vroeg mij op bepaalde momenten ook af of de auto wel goed op slot zat.
Het heeft bijna een uur geduurd voor we de stad uitreden. Op weg naar Highway 1 Pismo Beach.
De weg langs de oceaan was mooi. Helaas ook veel betonblokken langs de weg zodat het uitzicht versperd was.

We gingen richting Carmel. Volgens de routebeschrijving zou dit een gezellig badplaatsje zijn en konden we hier lunchen. We wilden nog lunchen bij Bubba Gump. Ik dacht dat er in Carmel een restaurant van was. Deze bleek uiteindelijk in een badplaats iets terug te zijn en we hebben de auto gedraaid en zijn weer terug gereden.
Daar aangekomen was het even schrikken. We hadden gehoopt op een rustig stadje, maar het bleek een toeristische trekpleister te zijn. Overal auto’s en voor het parkeren moest je $10 betalen. Dat is niet erg als je er de hele dag wild doorbrengen. Maar voor alleen een etentje vonden we dat teveel.
We hadden Tom ingesteld voor Pismo Beach. Hij leidde ons terug naar San Francisco. Ik snapte er niks van en omdat ik teleurgesteld was in ons in het water gevallen etentje was ik ook even niet te genieten. De dringende behoefte aan een toilet telde ook mee.
We vonden ergens een Macdonalds en zijn daar maar naar binnen gegaan voor een toiletbezoek en een burger.
Ik voelde mij meteen beter.
We zijn niet verder over highway 1 gereden. Het blijkt een mooiere route te zijn, maar het scheelde ruim een uur in reistijd. En we wilden gewoon naar het hotel.

Rond 7 uur kwamen we er aan. Een prachtig hotel aan de Pacific Ocean. We hebben een kamer met een klein beetje uitzicht op zee, maar dat geeft niet. De kamer is prachtig en ruim en dat is alles dat we willen.



We vroegen bij de receptie of we ergens konden eten. Ze adviseerde om naar de pier te lopen. Een kleine 10 minuten langs de zee.
Prachtig om de zonsondergang te zien. De laatste zonnestralen gleden over de zee en gaven een prachtige kleur.



Het was een flinke wandeling door het zand, maar eenmaal aangekomen was het restaurant snel gevonden. We bestelden kip en patat dat we mee konden nemen. Op de pier hebben we op een heel koud bankje zitten smullen. We kregen het niet op en namen het mee naar het hotel. Alles kan hier in Amerika.


De zon was al achter de berg verdwenen en de golven werden hoger. Het was weer een leuke wandeling terug.



Bij aankomst bij het hotel hebben we nog met de meneer van de receptie gesproken. Een aardige jonge knul die van alles wilde weten over onze reis. Super gezellig.
Toen naar boven naar de kamer voor een lekker bakkie koffie en thee.
Ik ben nog even naar buiten gegaan voor een kleine wandeling om het hotel. Ik ben niet echt een “zeemens”, maar wat heerlijk om op een bankje te zitten en naar de sterren te kijken met de zee geluiden om mij heen.
Nu moeten we er nog even van genieten, want dat is straks voorbij.