Een verslag van onze rondreis door West-Amerika en Florida

8 Augustus: We gaan weer naar Huis!

Ik had de wekker om acht uur gezet, maar het was niet nodig geweest.
Rond half acht was ik wakker en zag plots een zee van licht uit de woonkamer komen. Paul was ook al wakker en deed de gordijnen open.
Hij was om zes uur al wakker en had nog geprobeerd om nog iets te kunnen slapen.
Waarschijnlijk wilden we ons beide niet verslapen en dan gaat de interne wekker vaak eerder af dan de echt.
We hadden nog een diepvries ontbijt. Croissants met ei en een soort van hamburger.
Ik kreeg die van mij niet helemaal op. Waarschijnlijk toch een beetje zenuwachtig voor vanmiddag.
Om tien uur moesten we uitchecken en we hadden genoeg tijd om de laatste spullen in te pakken.
De restjes eten die nog in de ijskast lagen hebben we netjes door de food dispenser geduwd en de limo door de gootsteen.
We hadden de snoepjes en wat water apart gehouden. Deze konden wel mee.
Ik was aan het begin van de vakantie vergeten om foto’s van het appartement te maken. Dus ook nog maar even gedaan.












De koffers stonden zo opgesteld dat het net lijkt alsof het hele appartement keurig netjes en leeg is.
Paul zat in de keuken op z’n hurken verstopt.


Het was kwart voor tien en we konden vertrekken.
We hoefden alleen de vuile vaat in de vaatwasser te zetten en deze aan te zetten.
We hadden er geen zooi van gemaakt en het zag er dan ook piekfijn uit.
De laatste vuilnis zakken namen we mee naar beneden.
Het uitchecken ging heel snel en we bedankten de mensen voor een fijn verblijf.
We hebben ons erg vermaakt hier.
Een prachtig complex waar van alles te doen was.
Ze hadden regelmatig een gezellige barbecue, je kon er mini golfen (4 holes, maar het is in ieder geval iets) en verschillende spelletjes voor kinderen.
Overal was een zwembad te vinden dus je hoefde niet ver te lopen.
Wij hadden weinig tijd voor alle activiteiten. We hebben 1 keer gebruik gemaakt van het zwembad. Dat vonden we na een lange warme dag even fijn.





Paul had de Tom ingesteld om ons naar het vliegveld te brengen.
Maar wel zonder tolwegen.
We werden nu door straten geleid en we hadden geen idee waar we uit zouden komen.
Van de gezellige straatjes met winkels en restaurants was niets meer te herkennen.
We reden langs garages en bouw terreinen. Het was spannend, want zouden we wel goed aankomen.
Gelukkig hadden we nog ruim de tijd om er te komen.
Ons vliegtuig zou pas om twee uur vertrekken en het was half elf.

Plots zagen we het vliegveld.
We reden achterlangs bij de landings of aankomst baan. In ieder geval was de verkeerstoren in zicht.
We vonden snel de juiste weg naar het afleverpunt voor de auto.


Het afleveren ging vlot.
De meneer zei nog wel dat we de auto gisteren hadden moeten inleveren en Paul legde het verhaal uit. Het was goed en de standen werden opgenomen.
Dit jaar hebben we veel minder kilometers gereden.
Volgens de gegevens hebben we de hele vakantie maar 1028 miles gereden. Dat is omgerekend naar kilometers: 1654,4 km
Vergeleken met vorig jaar waar we 4509 km hadden gereden, was dit natuurlijk een rustig reisje.
Omdat we de auto leeg mochten inleveren hebben we ook maar drie keer hoeven te tanken.
Vorig jaar was dit om de twee dagen.



We liepen achter de rest van de mensen aan richting uitgang.
We hadden beide weer een treintje of bus verwacht, maar we stonden meteen bij de ingang van het vliegveld.
Er moest nog wel even gezocht werden bij welke verdieping we moesten uitstappen.
Bij de derde vonden we de incheck balies.
Natuurlijk was die van Delta helemaal achterin en er lag tapijt op de grond. Dus de koffers werden plots drie kilo zwaarder met trekken.
Het inchecken ging heel snel. We moesten het zelf doen bij een computer.
Ik kreeg assistentie van een aardige Britse medewerkster.
Paul was ondertussen nog een snoer uit zijn koffer aan het halen. Bij Delta kun je via een usb aansluiting je apparatuur opladen.
Beide paspoorten werden ingescant en er kwamen twee tickets uit de computer rollen.
Onze koffers moesten één voor één op de weegschaal en we waren blij dat we nog onder het gewicht zaten (het scheelde niet veel).
We hoefden pas om tien voor half twee te boarden en het was pas elf uur.
We besloten om de boel te verkennen.



Via een loopband kwamen aan het eind van de terminal en daar bleek niet veel te zien. We konden via dezelfde weg weer terug.
We zagen winkels van Disney, Seaworld en Universal en liepen naar binnen.
Nog even nagenieten van deze leuke parken.
We hebben niks gekocht. De prijzen waren hetzelfde als in de parken en we zagen niets nieuws.


Op een bankje hebben we nog even gewacht tot we richting Douane liepen.


Hier stond een lange rij en het duurde even voor we aan de beurt waren.
Sommige mensen begrepen niet hoe het werkte en hielden de rij erg op. De douane beambte was ook lichtelijk geïrriteerd en ik hoopte dat ze wat zou bijtrekken als wij aan de beurt zouden zijn.
Gelukkig keek ze weer een stuk vriendelijker toen ik mijn paspoort afgaf. Ze vroeg hoe ik mijn achternaam uitsprak en toen mocht ik door. Ze vroeg aan Paul of hij bij mij hoorde en was meteen aan de beurt.
Toen door naar de bagage inspectie.
Alle tassen, riemen en schoenen gingen weer in een bakje en werden door de machine geduwd.
Ik moest even wachten en kon daarna door het metaal detector paaltje. Ik was goedgekeurd en mocht weer verder.
Paul moest door de bodyscan. Tja, wat ik vorig jaar allemaal moest doen heeft hij nu moeten doen.

Nadat we alles weer bij elkaar hadden verzameld liepen we verder richting onze gate.
We stonden voor een treintje die ons naar de gate zou brengen.
Bij Schiphol moet je alles lopen, maar hier in Amerika hebben ze voor alle lange afstanden wel iets verzonnen.



We kwamen aan bij het gedeelte waar onze gate zich zou bevinden.


Deze hadden we snel gevonden en we hoefden niet lang te wachten op het boarden.



Paul en ik waren de laatste die instapten.
De stewardess vroeg hoe het met ons ging en ik vertelde haar dat ik best een beetje zenuwachtig was.
Ze verzekerde mij dat dat niet nodig was. Als je echt bang wilde zijn moest je bij haar dochter in de auto stappen en de snelweg op gaan.
Bij het opstijgen van het vliegtuig moest ik daar maar even aan denken.
Dit hielp wel, maar er bleef toch een beetje spanning. Dit heb ik altijd bij het opstijgen en Paul kijkt er niet meer van op.

We hadden een kleiner vliegtuig met drie stoelen aan elke kant.
Natuurlijk zaten Paul en ik weer bij de vleugel. Tot nu toe hebben we bij elke vlucht bij de vleugel gezeten.
Paul ging bij het raam zitten en ik in het midden. Er zat nog een aardige meneer naast mij. Hij heeft niks gezegd, maar was ook niet vervelend.
We hadden een scherm voor ons, maar moesten voor de film betalen.
Gelukkig waren de spelletjes gratis en Paul en ik hebben een potje triviant gedaan.





De tijd ging snel en we zagen Detroit al dichterbij komen.
Na twee uur en drie kwartier waren we eindelijk geland in Detroit.



Na het uitstappen stonden we meteen in de juiste terminal.
We hoefden niet onze koffers op te halen. Deze werden automatisch overgebracht naar het juiste vliegtuig.

We gingen op zoek naar een Burger King.
Traditie getrouw is dat het laatste dat we eten in Amerika.
Nu is die traditie pas twee jaar oud en in LA was alleen een Burger King te vinden.
Helaas hadden ze deze niet hier, maar wel een McDonalds.
Een hamburger blijft een hamburger en we gingen richting de Mac.
Via de loopband (tja, je zou eens lopen) kwamen we langs onze gate. Er was nog niets te zien. We hadden nog tijd genoeg. Het vliegtuig zou pas om tien over zes vertrekken en het boarden begon om tien voor half 6.
Bij de Mac hebben we genoten van de laatste Amerikaanse burger. In Nederland zit ook een Mac, maar dat is toch anders haha.



We waren weer op tijd bij de gate waar het boarden al was begonnen.



We hadden een mooi plekje. Natuurlijk bij de vleugel.
Er zat dit keer niemand naast mij. Dat vind ik toch wel prettiger omdat je dan gewoon kan opstaan zonder iemand lastig te vallen.

De piloot had omgeroepen dat het iets langer zou duren. Ze wisten nog niet zeker of ze extra zouden tanken omdat het vliegtuig toch iets zwaarder was dan verwacht. Paul en ik stemden voor meer tanken.
Dit leidde tot wat vertraging en de piloot had zijn excuses aangeboden.
Toen gingen we eindelijk rijden.
Maar plots stonden we weer stil. Door de vertraging zaten we niet meer goed in het systeem en moesten we wachten op toestemming om op te stijgen.
Dit heeft uiteindelijk nog zo’n drie kwartier geduurd.
De piloot heeft wel vijf keer zijn excuses aangeboden.
Toen riep hij om dat we mochten vertrekken en iedereen was erg blij.
Gelukkig deden de tv schermen voor ons het al en konden we tijdens het wachten wat tv kijken.

Vrij snel al kregen we iets te eten. Pinda’s en limonade.
Ik besloot om naar de Film Frozen te kijken.
In Disney zie je niks anders dan Frozen voorbij komen en ik wilde deze film nu wel eens zien.
Paul heeft naar de Muppets gekeken.
De Stewart vroeg wat we wilde eten. Pasta, Beef of kip salade.
Paul koos voor de beef en ik voor de kip salade.



Toen Paul zijn bakje open deed kwam de champignon geur hem al tegemoet.
Gelukkig had ik iets anders en konden we ruilen.
De beef smakte prima, maar de aardappels op de bodem vond ik iets minder. Gelukkig had ik ook nog fruit en had ik toch een prima diner.


Omdat we de nacht in vlogen hebben we geprobeerd nog iets te slapen.
We zijn waarschijnlijk wel even weggedommeld, maar echt geslapen hebben we niet.
Ik besloot dat het toch geen zin had en ben maar weer tv gaan kijken.
Ondertussen kwam het ontbijt onze kant op.

Dit was echt een tegenvaller.
We kregen een raar warm broodje dat leek op een Egg Mcmuffin, een kaasje en wat nootjes.
KLM had vorig jaar toch een beter ontbijt.
Maar als je trek hebt eet je alles.


Toen kwam Nederland in zicht en voor we het wisten stonden we aan de grond.




Hier regende het goed en we wisten dat we weer thuis waren.



We moesten nog even een wandeling maken voor de bagage afgifte en de douane.
Paps en mans stonden nog niet bij de deur.


Ze hadden in eerste instantie het verkeerde vliegtuig gefotografeerd en toen naar de aankomst hal gelopen.
Al die vliegtuigen zien er allemaal hetzelfde uit.







Ze moesten nog even terug om het juiste vliegtuig op de foto te zetten.





Paps en mams en onze koffers kwamen tegelijkertijd aan.









We mochten door de douane en werden aan de andere kant van de deur door onze ouders in de armen gesloten.
We zijn weer thuis!


We zijn meteen naar huis gereden waar Fien al op ons zat te wachten. Ze vond het maar vreemd dat ik er weer was.
Na een goede balk koffie is Paul nog even naar bed gegaan en ik ben ook naar mijn huis gegaan.
Even proberen om iets te slapen.



’s Avonds hebben we heerlijk met z’n allen witlof gegeten.
Vorig jaar wilden we stampandijvie eten, maar we hadden toen niet zo’n trek. De witlof gleed nu naar binnen en we spraken af om morgen avond alsnog de stampandijvie te eten.


We hebben tot laat in de avond bij geklets en toen was het tijd om naar huis te gaan.
Fien mocht nog een nachtje blijven.

Het was een hele lange dag en we vielen beide snel in slaap.
We hebben genoten van de vakantie. De drie weken zijn zo voorbij gevlogen.
Volgend jaar waarschijnlijk opnieuw naar Florida. Er is nog zoveel te zien.
Maar eerst goed uitrusten en nagenieten van deze vakantie!