Het was vanmorgen weer vroeg opstaan.
Om half 5 ging de wekker bij mij af en (hoorde ik later)
bij Paul ook.
We hadden om kwart voor 6 bij paps en mams afgesproken.
Onze koffers stonden daar al.
Rons zes uur zat alles in de auto en gingen we op weg
naar Schiphol.
Onze vlucht zou om half 11 vertrekken, dus moesten we er
drie uur van te voren zijn. Doordat we zo vroeg waren vertrokken, waren we ruim
op tijd.
Het inchecken ging snel. We zijn blij dat je tegenwoordig
via een machine zelf je boarding passen kunt uitprinten.
Bij de bagage afgifte stonden we iets langer in de rij.
Doordat er veel passagiers waren, konden we de koffers niet zelf inchecken en
kwamen we in de rij bij de balie terecht.
Het tempo zat er gelukkig goed in en voor we het wisten
waren ook onze koffers op weg naar het vliegtuig.
We zouden als eerste naar Atlanta vliegen en daarna
overstappen op de vlucht naar Orlando.
Toen was het tijd om afscheid te nemen van onze ouders.
We gingen de roltrap op, op weg naar de douane.
Voordat we daar aankwamen moesten alweer in de rij.
Dit maal om te controleren of we zelf onze eigen koffers
hadden ingepakt en of we geen verdachte cadeautjes hadden aangenomen van
vreemden.
Paps en mams waren nog beneden om ons nogmaals uit te
zwaaien.
Na een leuke foto gingen we op zoek naar de douane.
Sinds ze een nieuw systeem hebben gaat het bij de douane
een stuk sneller.
In ieder geval als je niet vergeet om je camera en
fototoestel uit je tas haalt.
Mijn tas ging op een speciale band en de beambte vroeg
mij om mijn tas te openen.
Gelukkig bleek het inderdaad om mijn camera’s te gaan en
konden we weer verder.
Het was nog vroeg en we kregen al wat dorst. Gelukkig is
er op Schiphol een Mac Donalds en we bestelden een fristi. Geen koffie voor
mij, dat had ik vanmorgen ook al gedronken.
We gingen op weg naar onze gate.
Omdat we al een controle hadden gehad mochten we direct
doorlopen naar onze gate.
Natuurlijk was deze helemaal achterin.
Er zaten al een boel medepassagiers te wachten.
We vonden een plekje en zijn maar even gaan zitten.
Toen we beweging in de rij zagen zijn we opgestaan. En
voor we het wisten zaten we in ons vliegtuig.
De piloot had laten weten dat we een kwartier later
zouden opstijgen omdat er meerdere vliegtuigen wilden vertrekken.
Het kwartier was om voor we het wisten en het vliegtuig
vertrok van de gate.
Voor mij is het opstijgen altijd een dingetje. Ik zit met
mijn oordopjes in (voor het ploppen van de oren) en kijk gewoon recht voor mij
uit. Paul maakt daar altijd grapjes over en geniet altijd van dit moment.
Nu kon onze vakantie echt beginnen.
Bij Delta is de service altijd fantastisch. We kregen al
snel iets te drinken en wat pretzels.
Het aanbod film viel wat tegen, maar gelukkig is er
altijd wel iets te zien.
Ik besloot om nog even een klein dutje te doen voor de
lunch. Helaas zit echt slapen er voor ons nooit in als we vliegen. Zelfs met
een koptelefoon met muziek op de achtergrond is het geluid van het vliegtuig
nog altijd hoorbaar.
Maar ik heb toch heel even geslapen en toen werd ik
wakker gemaakt door Paul. Onze lunch kwam er aan.
We konden kiezen uit een aantal dingen, maar wij kozen
voor de kip met rijst. Dat is altijd een veilige keuze.
Er zat ook een broodje bij, een kaasje en een salade.
Het smaakte prima.
Na de lunch besloten we wat tv te kijken.
Ik zocht een film uit en Paul keek naar de LEGO documentaire.
Zo kwamen we weer een paar uur door.
Na een paar uur kregen we ook nog een kleine
versnapering. Toastjes met tapenade, een chocolaatje en olijven. Wij lusten helemaal
geen olijven dus deze zijn met verpakking en al weer terug gegaan naar de
steward. Het chocolaatje maakte alles weer goed.
We hebben ook nog spelletjes gedaan. Op ons scherm kon je
kiezen tussen diverse spellen die je samen of met andere kon spelen. Paul heeft
nog andere passagiers uitgenodigd, maar niemand heeft gereageerd, haha.
We vlogen nu over Amerika en gelukkig voor ons hadden we
een prachtig uitzicht vanaf de lucht.
We zagen zelfs nog een ander vliegtuig.
Anderhalf uur voor de landing kregen we nog een heerlijke
wrap en een ijsje.
De stewards en stewardessen hebben ons weer goed
verzorgd.
We kwamen op tijd aan in Atlanta.
Rond twee uur (Amerikaanse tijd) waren we geland.
Na het uitstappen volgden we de mensen die op weg waren
naar de douane.
Hier moesten we weer alles zelf invullen. Het douane
briefje dat we in het vliegtuig ontvingen en hadden ingevuld hadden we dus
helemaal niet nodig.
De douane keuren ons goed en we gingen op zoek naar de
koffers.
Gelukkig vallen die van ons altijd op en zagen we ze de
band op rollen.
Mijn gekochte parfum moest in de koffers en konden we ze
afgeven zodat ze naar ons volgende vliegtuig konden gaan.
Daarna moesten we weer in de rij bij de douane voor de
bodyscan. Alsof we in Nederland niet genoeg zijn gecontroleerd.
Ik was nu vergeten om de badspullen en de opladers uit
mijn tas te halen, maar daar hebben ze niks van gezegd.
Alweer waren we goedgekeurd.
Nu konden we in de metro stappen die ons naar onze
vertrekhal zou brengen.
Omdat Atlanta zo groot is, is lopen geen optie. Dus stapt
iedereen in een speciale metro.
Bij “A” moesten wij eruit.
We waren op tijd en liepen op ons gemak naar onze gate.
Ons vliegtuig zou om 4 uur vertrekken.
Onze plekken waren niet naast elkaar. In dit vliegtuig
waren twee rijen met aan de ene kant twee stoelen en aan de andere drie. We
zaten aan de kant met de drie stoelen. Eén van ons zou bij het raam zitten en
de ander bij het gangpad. Onze buurman zat al in het midden en gelukkig wilde
hij wel een plekje opschuiven zodat wij naast elkaar zaten. Helaas voor Paul
zat hij nu niet bij het raam.
Het was volgens ons een heel nieuw vliegtuig. Het zag er allemaal
nog zo mooi uit.
Het was alleen jammer dat de airco flink hoog stond en al
snel steeg het mij naar mijn hoofd.
Na het opstijgen hebben we nog een spelletje gespeeld,
maar toen kreeg ik hoofdpijn als ik naar het scherm keek.
Ik besloot mijn ogen dicht te doen en blijkbaar heb ik
toch wat geslapen.
Het zou een vlucht zijn van een uur en vijf en veertig
minuten. Deze waren nu heel snel voorbij gegaan. Toen ik wakker werd waren we
al bijna op onze bestemming.
Ook Paul was een beetje misselijk. Nadat het jongetje
achter ons even liet weten dat hij moest spugen werd het voor Paul ook even
teveel.
Gelukkig heeft hij niet over zich heen gespuugd en viel
de schade dus mee. Maar we voelden ons beiden niet zo happy.
We waren ook blij toen we uit het vliegtuig mochten
stappen.
We gingen op weg naar de koffers en daarna naar de auto
verhuur.
Daar stond al een flinke rij.
Toen we aan de beurt waren bleek dat de gratis GPS niet
gratis was.
We lieten de voucher zien, maar volgens de dame achter de
balie was dat niet geldig.
Gelukkig hadden we ons eigen GPS systeem ook meegenomen,
maar we vonden het wel belachelijk dat we hun GPS niet meekregen. De actie was
dus helemaal geen actie. We laten het onze reisagent nog wel even weten en dan
kunnen zij het regelen met al hun klanten.
We hadden wel een boel keuze aan auto’s en al snel vonden
we een mooie.
Ook dit jaar hebben we een Ford Focus. De kofferbak van
deze auto is gigantisch en Paul was blij met de achteruitkijk camera die is
ingebouwd.
Blij reden we de garage uit.
Nu moesten we naar het kantoor van de verhuurder van onze
villa.
We hadden nog geen idee waar we zouden verblijven. Aan de
ene kant was het i.v.m. onze planning wel lastig, maar aan de andere kant
vonden we het wel spannend. Een echt mysterie huis.
Onze TomTom leidde ons naar het kantoor. We kwamen na openingstijden
aan, maar met een code konden we een kluisje openen waar we de brief vonden met
alle gegevens.
Onze villa bevond zich in Haines City.
Wat een grap!!!! Dit is de verst gelegen locatie.
We hadden ons wel een klein beetje voorbereid op deze
locatie en dat we hem dan ook zouden krijgen, hahaha.
Naast het kantoor was een supermarkt waar we wat
boodschapjes hebben gedaan.
Nu kunnen we morgenochtend gewoon ontbijten.
Tom werd ingesteld op Southern Dunes in Haines City.
We kwamen aan bij de poort waar een bewaker ons
begroette. Hij gaf ons een speciale kaart zodat ze konden zien dat we hier
verbleven en wat korte instructies. Door de vermoeidheid hebben we de helft
niet gehoord, maar dat gaan we nog wel een keer navragen.
We reden onze straat in en gingen op zoek naar onze
villa.
Dit bleek echt een geweldig huis te zijn.
We hebben 4 slaapkamers, waarvan er één beneden zit. Dit
is ook de master bedroom met een eigen badkamer en jacuzzi.
Boven zijn nog drie slaapkamers.
We hebben twee zitkamers (blijft vreemd) en een grote
keuken.
In de garage hebben we een pingpong tafel en nog wat
andere spelletjes die we kunnen doen als het regent. En natuurlijk ons eigen privé
zwembad.
We hebben wat gedronken en wat gegeten, maar ik was zo
moe dat ik niet alles mee op kon.
Ik heb Paul de grote kamer beneden gegeven en ben naar
boven gekropen.
Gelukkig sliepen we beide heel snel.
We waren ondertussen al 24 uur op.
Het was een lange dag, maar we zijn er!!!!
Jammer dat jullie aan het eind van jullie vliegreis een beetje misselijk waren,maar voor de rest was het weer een geweldige vlucht met lekker eten en drinken. En dan ben je in Amerika,ga je op pad naar je huis voor drie weken,dan krijg je weliswaar een eind van Disneyland weg,een schitterende woning! Van alle gemakken voorzien en een mooi zwembad erbij! Dat wordt baantjes zwemmen Paul,zoals je had beloofd te gaan doen haha!
BeantwoordenVerwijderenEen schitterende villa zeg.....maar Haines City. Ach ben je wel sneller in St. Petersburg. Zo zie je weer eens een ander deel van Florida.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat jullie weer veilig zijn aangekomen.Wat een mooi huis . Nu gaat het grote genieten beginnen. Veel plezier groetjes van Poekie.
BeantwoordenVerwijderenBalen van de spuugsessie, maar ja dat hoort ook bij ervaringen he. Wat een gaaf huis hebben jullie zeg, heerlijk met eigen zwembad, wist je dat of was het een verrassing.Ik ga nog even de ander twee verslagen lezen
BeantwoordenVerwijderen