Een verslag van onze rondreis door West-Amerika en Florida

Donderdag 30 juli: Kennedy Space Center

Vanmorgen ging de wekker weer om acht uur af.
Meestal ben ik voor die tijd al wakker, maar ik blijf nog even liggen tot ik het piepje hoor.
Na een heerlijke douche ben ik koffie gaan zetten en vast begonnen met het verslag van gisteren.
Het duurde niet lang voordat ook Paul uit zijn bed kwam.
Ik zou het verslag schrijven en hij zou voor het ontbijt zorgen. Goed geregeld toch?

We zouden vandaag naar Kennedy Space Center gaan. Hier worden rakketten en shuttles de ruimte in geschoten.
Ik kon de kaartjes online al bestellen.
Tijdens het bestellen kreeg ik opeens de melding dat ik de printer klaar moest zetten. Ik had de kaartjes al betaald en moest ze nu uitprinten.
Maar we hebben geen printer in ons huisje.
Snel gekeken of er ook een email was gekomen met de kaartjes en dat was gelukkig het geval.
Dit probleem was snel verholpen. We zouden de kaartjes bij de receptie uitprinten.

Alle tassen werden gepakt en we konden op weg. Maar eerst langs de receptie.
Hier ging het met uitprinten niet zoals het moest. De printer weigerde de kaartjes uit te printen.
Blijkbaar hadden de vorige gebruikers op verschillende knopjes gedrukt, maar nadat een medewerker kwam kijken lukt het gelukkig.
We hadden nu onze kaartjes, Tom was ingesteld: we konden vertrekken!

Het is ongeveer een uur en drie kwartier rijden naar Kennedy Space Center en we besloten de tolweg te nemen. Dit zou ons twintig minuten in tijd besparen. En voor die paar dollars vonden we het dat wel waard.
We hadden gezellig muziek en een zakje met kleine worteltjes. De tijd vloog voorbij.


We reden richting een brug en plots zagen we het grote gebouw van NASA. 


We waren er bijna.
Tom heeft ons goed geleid en toen we de parkeerplaats opreden hoorden we Tom zeggen: bestemming bereikt.






Met onze kaartjes op zak konden we meteen door de poortjes.
Er was ons verteld dat we beter als eerste de bus tour konden doen. Deze zou zo’n 2½ uur duren. Geen idee wat we konden verwachten, maar we zijn in de rij gaan staan.


De bus zou ons naar een ander museum brengen.
Onderweg reden we langs allemaal gebouwen en machines die gebruikt werden voor een lancering.
Het zou een tocht van ongeveer 40 minuten zijn.
Er was van alles te zien en onderweg kregen we filmpjes te zien.

Toen reden we langs het gebouw op waar het V.A.B. (Vehicle Assembly Building) gebouw stond.
Hier worden de raketten gemaakt en in elkaar gezet voor een lancering.
Een immens groot gebouw. Het grootste gebouw in massa. Het Empire State building kon er zo’n drie keer in. Maar dit was moeilijk in te schatten omdat er geen gebouwen naast stonden.
De vlag die op het gebouw te zien is, is ongeveer 21 verdiepingen groot. Elke ster is zo’n 6 inch (15 centimeter)
Heel indrukwekkend om te zien. Helaas kwam er vandaag geen raket uitrollen hahaha.





De chauffeur (Laura) vertelde ook nog een boel interessante dingen.
Ze vertelde ons dat er drie redenen waren waarom NASA had gekozen voor Florida.
1.       Het ligt dichter bij de evenaar en dat konden ze gebruiken voor het lanceren van de rakketten.
2.       Het ligt rond om water, dus mocht er iets gebeuren dan is het veiliger voor mensen. Geen woonwijken waar iets kan neerstorten.
3.       Ze zochten een plek waar het 365 dagen mooi weer zou zijn. Florida is dan inderdaad een goede keuze.
We reden langs de lancering platformen. Wat een indrukwekkend gezicht.















Laura stopte af en toe nog even om ons te laten zoeken naar alligators, maar die lieten zich vandaag niet zien.

De bus bereikte zijn eind bestemming. We kwamen aan bij het Apollo/Saturn V center.
We moesten even wachten voor een grote deur en toen deze open ging liepen we een zaal binnen waar we een film te zien kregen.
Het ging om de lancering van de Apollo.
Apollo 1 had het niet gehaald en NASA had besloten om een betere raket te bouwen. In 1968 ging Apollo 2 de lucht in.
We mochten door naar de volgende zaal.
We kwamen in de controle kamer. We namen plaats op de bankjes en zagen de klok al op drie minuten staan.





De film begon en het was net of we erbij waren.
De klok begon af te tellen en toen zagen we de raket omhoog gaan.
Iedereen op de film was blij dat het goed was gegaan en wij natuurlijk ook hahaha.

We mochten door naar de volgende ruimte en liepen een grote hal binnen.
Hier hing een raket van Apollo. Ik heb geen idee welke Apollo het was, maar het was een echte raket.
Wat een immens groot ding. We kwamen binnen bij de stuwraketten. Het is ongelofelijk dat deze ervoor kunnen zorgen dat de raket op de juiste plek beland.



We leerden hoe de raket werkte en hoe er steeds een stukje los liet zodat alleen de astronauten in hun cabine door de ruimte vlogen.
Er was van alles te bekijken.






Er zijn meerdere Apollo vluchten geweest en over elke raket was wel iets te vinden. Er hingen foto’s en er waren ruimtepakken te zien.
Maar we konden ook stukjes van de maan bekijken. We konden er zelfs eentje aanraken.



De Apollo raket hing helemaal door het gebouw. Aan het eind van het gebouw (of juist het begin hahaha) zagen we de ruimte waar de astronauten zaten. Al met al was het een wandeling van zo’n tweehonderd meter.







Nadat we alles bewonderd hadden kregen we een beetje trek en besloten we een pizza te delen. Deze had vier stukken en dat is voor ons qua lunch genoeg.


Via de giftshop konden we weer richting bus.
Deze chauffeur (Barry) was erg grappig. De rit duurde maar twintig minuten en ook hier werden filmpjes getoond.
We verminderde vaart en zagen het nest van een adelaar. Een heel groot nest, want het woog wel 400 kilo. Helaas geen adelaar gezien.



Bij de uitgang van de bus liepen we meteen door naar het Space Shuttle Atlantis gebouw.


Weer kregen we een film te zien. Het ging over het ontstaan van de space shuttle. Ze wilden een machine bouwen die als een vliegtuig weer terug naar aarde kon en die steeds opnieuw te gebruiken was. De Atlantis was geboren.
In de volgende ruimte kregen we weer een film te zien. Dit was meer een 3D film. Er waren schermen om ons heen en het leek alsof we in de shuttle zelf zaten.
Aan het eind van de film zagen we door het scherm de shuttle en plots ging het scherm omhoog. We zagen de echte shuttle en er begonnen mensen te klappen. Dit was best een leuk moment, want je verwacht niet dat je “door het scherm” kan.



In eerste instantie dacht ik dat we naar een replica stonden te kijken, maar later kwam ik er achter dat dit werkelijk de echte Atlantis was.
Het leek net op een vliegtuig, maar het dak kon open. Dit lijkt mij voor een echt vliegtuig niet zo’n goed idee.
Er was veel informatie te lezen en je kon ook interactieve dingen doen. Vooral voor kinderen was dit erg leuk. We konden zelfs met een glijbaan naar beneden, maar wij zijn gewoon per voet gegaan.








Wat we heel indrukwekkend vonden was de speciale ruimte voor de gestorven astronauten. Er zijn 2 shuttles tijdens de lancering ontploft. Deze mensen hebben een ere plekje gekregen. Er hingen foto’s en we zagen wat persoonlijke spullen.
Er klonk mooie muziek. Dit zorgde ervoor dat zelfs wij er stil van werden.

We konden ook een echte lancering meemaken. Geen echte natuurlijk, maar een simulatie.
Maar die hebben we toch maar overgeslagen. Leek ons veel te eng hahaha.
Via de giftstore konden we naar buiten.

We hadden geen plattegrond en zijn gewoon maar ergens heen gelopen.
Als eerste kwamen we bij het IMAX theater. Hier vertonen ze 3D films over de ruimte.
We hadden gekozen voor de film die werd ingesproken door Patrick Steward (capt. Picard uit Star Trek).
De film zou pas over een half uur beginnen. We liepen nog een expositie ruimte in om de tijd te doden. Hier was helemaal niemand en konden we rustig alles bekijken.
Na een kwartier mochten we de zaal in.




De film was leuk. Het ging over de ruimte reis naar Mars. Er staat een missie gepland die een groep astronauten naar Mars stuurt om deze te bestuderen. Zo gaan ze kijken of je daadwerkelijk kan leven op Mars.
Na een klein uurtje was de film afgelopen en gingen we richting uitgang.
Er was een kleine opstopping en dit kwam door de regen buiten.
Het was namelijk als een gek aan het regenen.
Wij hadden de paraplu ongezocht en zijn snel naar een ander gebouw gelopen. Gelukkig was de temperatuur goed en voelde de regen niet koud aan.
We gingen kijken in het: Journey to Mars, gebouw.
Hier vinden we alle informatie over de Mars expedities.




We hebben zelfs een kaartje gestuurd vanaf Mars hahaha.



Het was ondertussen al bijna half zeven en het regende nog steeds.
We zijn in de giftstore gaan kijken met de hoop dat de regen niet lang meer zou duren.
Toen we richting auto liepen was dit ook inderdaad het geval. De regen werd steeds minder.
Het was 7 uur toen we in de auto terug reden.
De tijd ging snel en voor we het wisten reden we Orlando in.
We hadden besloten om te gaan eten bij Hooters. Hier wilde Paul al heel lang naar toen.
Nadat we het restaurant hadden gevonden (we hadden een verkeerde afslag genomen) konden we de auto parkeren en naar binnen.

We konden kiezen of we binnen of buiten wilde zitten. We dachten dat het buiten ook gezellig zou zijn.
Maar we hoorden het geluid van de snelweg en er zat een man met een wel hele grote sigaar.
Een sigaret is prima, maar een mega sigaar vinden we erg stinken. Gelukkig was het geen probleem om alsnog binnen te zitten.
Wij hadden serveerster Ginny. Een vriendelijk meisje van bijna 21 jaar.
We bestelden iets te drinken en wisten eigenlijk meteen wat we wilden eten.
Ik koos voor de hamburger met gegrilde uit en champignons en Paul nam de chicken wing omwikkeld in spek. Beide geserveerd met Curlie Fries.




Het smaakte heerlijke en het is mij zelfs gelukt om de hele hamburger op te eten. Ik had alleen nog wat Curlie fries over.
Ook Paul heeft al zijn wings opgegeten.
We hebben nog gezellig met Ginny gekletst en Paul is zelfs nog met haar op de foto gegaan.

Een mooie afsluiter van een geslaagde dag.