Een verslag van onze rondreis door West-Amerika en Florida

Vrijdag 29 Juli: Jungle Adventures

Toen ik vanmorgen opstond en naar beneden liep zag ik dat we een nieuw huisdier hadden.
Bij de voordeur zat een kakkerlak/tor. Hij zat er rustig bij en ik kon hem dan ook makkelijk vangen.
Hij heeft nu een nieuw huis gevonden in de voortuin.
Ik ben toch blij dat wij dit soort beestjes niet in Nederland hebben.


Na het ontbijt pakten we al onze spullen in en rond tien uur vertrokken we richting Christmas.
Via groupon hadden we kaartjes om het dierenpark te bezoeken.
Ook familie Toet is er ooit geweest en zo wisten we van het bestaan.

Nadat we de auto hadden gevuld met verse benzine reden we de snelweg op.
En binnen vijf minuten stonden we al in de file.
Geen idee waar al die mensen naar toe gaan, maar het lijkt wel alsof er altijd file is op deze weg.
Gelukkig reden we wel, maar echt heel snel ging het niet.
We hadden Tom zo ingesteld dat hij de tolwegen zou vermijden. Maar omdat het ons te lang duurde hebben we toch maar een tolweg ingesteld.
Nadat we de tolweg opreden ging het een stuk sneller. We moesten wel 2x tol betalen, maar dat hadden we er wel voor over.

Om kwart over 12 kwamen we dan eindelijk aan bij Jungle Adventures.
Bij de ingang stond Swampy, the world’s largest gator.
Helaas ging er net een auto voor staan. Dan maar bij vertrek een foto maken.


We wisselden de groupon in en ik hoefde alleen nog taxs te betalen. Ik dacht dat dit al bij de prijs inbegrepen zat, maar voor $1,88 ga ik niet in discussie.
We kregen een plattegrond en gingen op onderzoek uit.
Volgens de kaart was het park best groot. Via loopbruggen konden we alles bekijken. Helaas was aan één gedeelte van het park de bruggen afgesloten voor verbouwing.
Zo konden we dus niet alles bekijken.
Aan het hoofdpad vonden we alligators, apen, coyotes, vossen en vogels.






We vonden de hokken er een beetje armoedig uitzien. Blijkbaar kan dit park elke cent gebruiken.
Al snel bereikten we het eind van het pad en liepen rustig weer terug.
Plots zag ik iets bewegen voor mijn voeten. Er kroop een slang voorbij. Ik schrok mij rot. Was ik toch bijna op een slang gaan staan.
Een aantal bezoekers van het park kwamen kijken wat er aan de hand was en met z’n allen zagen we slang rustig naar het water glijden. Waarschijnlijk was hij ook van mij geschrokken.


De dierenshow ging bijna beginnen en we liepen een klein overdekt terras op.
Er zaten nog twee families en we konden nog even gezellig kletsen voor de show begon.
Megan, die de show zou doen zat op ons te wachten en kletste gezellig mee.
Toen kwam het eerste dier tevoorschijn.
Het was een alligator van ongeveer twee jaar oud. Megan vertelde over dit dier en we mochten hem ook even aaien.



Daarna konden we op de foto met de alligator en voordat we zouden vertrekken konden we een speciale magneet kopen met die foto. Het geld ging naar de dieren.

Het volgende dier van een ratelslang. Een prachtig beest en niet gevaarlijk. We mochten hem niet vast houden, maar aaien was geen probleem.
Ondertussen mochten we vragen stellen. We hadden een aantal kinderen in onze groep en die hadden allerlei vragen. Heel schattig.



Daarna kwam de vogelspin tevoorschijn. Ik ben geen spinnen fan, maar deze was wel heel mooi.
Dit dier mochten we wel vast houden.
Veel kinderen vonden het eng, maar dit was een kans die we moesten grijpen. We konden een vogelspin vasthouden.
Het was helemaal niet eng. Het voelde wat zacht aan. De spin bleef ook netjes zitten.



  
Als laatste kwam er een stinkdier tevoorschijn. Maar geen zwart met witte. Deze had een kaneel kleur. Prachtig om te zien en hij was ook heel zacht.

  
Megan sloot de presentatie af en we konden weer verder door het park.
Er zou een presentatie over Indianen zijn, maar daar zijn we niet naar toe gegaan.
Wij besloten om nog wat dieren te bekijken en daarna op de picknick plaats iets te eten.
Hier vonden we een grote groep kinderen van een jaar of 8. Blijkbaar waren ze op kamp en brachten ze nu een bezoekje aan het park. Ze hadden een eigen gids en mochten de dieren voeren.

Naast de picknick plaats vonden we nog twee beren. Helaas was het te warm voor ze en lagen ze wat te luieren.



We wilden nog met de boot mee, maar voordat we dat konden doen moesten we eerst wachten totdat Megan de alligators had gevoerd.
Heel leuk om te zien dat de dieren op haar reageren. Ze blijft altijd alert, maar weet wel dat veel dieren getraind zijn. Deze hebben ook namen.




Na het voeren liepen we met z’n allen naar de boot.
Megan nam plaats achterin en we konden vertrekken.
De boot voer om het park heen en we zagen voornamelijk bomen en struiken. Toch deed ze het leuk en moesten we ook lachen om haar grapjes.
Af en toe dook er een alligator op.



In het meer leven zo’n 100 alligators. Lekker zwemmen zit er dus niet in haha.
Na een minuut of tien kwam de boot weer aan bij de ingang van het park.



We hadden ook alles wel gezien en besloten om de magneet te kopen.
We waren niet de enige die vertrokken en moesten even wachten totdat al deze mensen weg waren.
De twee families die bij ons in de boot zaten en die bij de presentatie zaten hebben allemaal een magneet gekocht.
Het meisje achter balie was dus lekker aan het plakken en knippen.

Er lagen nog twee magneetjes op de balie en die waren van ons.
Het was een leuke foto en nu hebben we ook het goede doel gesteund.
Ik heb nog wat in het gastenboek geschreven en toen konden we op weg naar onze volgende stop.




Iets verderop was een park en museum.
Als eerste gingen we naar het park: Orlando’s Wetlands Park
We volgden de bordjes en kwamen uit op een veldje met helemaal niemand.




Het bleek een plek te zijn om te gaan wandelen.
In een overdekt terras zagen we informatie borden en folders.
Hier kon je een mooie route uitzoeken.
We zagen het niet zitten om nog te gaan wandelen en stapten weer in de auto.

We reden terug naar het museum.
Ook hier was bijna niemand te zien.
We reden door naar achteren en parkeerden de auto naast een andere auto.
Vanuit hier liepen we richting Fort Christmas.



In dit Fort waren een aantal deuren afgesloten en we waren bang dat we er niets konden zien. Gelukkig konden we toch naar binnen en zagen oude foto’s van families uit de buurt.
Leuk om te zien dat sommige families steeds met elkaar trouwen en dat je de namen in elke stamboom terug kwamen.



We zagen ook oude gebruiksvoorwerpen en zelfgemaakte kleedjes.
 Na het Fort liepen naar de andere gebouwen op het terrein.

Er stond een heel oud pioniers huisje. Hier konden we niet naar binnen, maar huis voelde zich wel even thuis op de schommelstoel op de veranda.


  
We zagen een huis met allerlei kook apparatuur. Oude fornuizen en potten en pannen.
Het was er erg warm en omdat het zachtjes regende was het buiten lekkerder dan binnen.

Er stond ook een huis uit de jaren 50. Helemaal ingericht met meubels uit die tijd.
Wat leuk om te zien dat de mensen toen al zo gemoderniseerd waren.
Helaas kende ze toen nog geen airco. Waarschijnlijk leefden ze toen toch meer buiten.





  
Via dit huis en de schuur met tractoren kwamen we uit bij de school.


Hier zagen we een guide zitten en hij was maar al te blij om twee toeristen te zien.
Volgens mij heette hij John en hij vertelde in geuren en kleuren over het gebouw.
We zijn helemaal vergeten om foto’s te maken in het gebouw. We waren zo afgeleid door John.
Het park zou bijna sluiten en hij wilde ons nog wat boekjes geven.
We kregen boekjes over de oorlogen en hij was blij dat hij iemand had om mee te praten.
We probeerden van hem af te komen, maar steeds kwam het gesprek weer op iets nieuws. Het was ook wel zielig om het gesprek zo af te kappen. De man was gewoon blij met toeristen.
Door de warmte en de regen waren bij de enige.
We maakten vroeger dat we misschien de enige zouden zijn. Nu was dit inderdaad het geval hahaha.
Al met al was het best interessant om te zien hoe ze vroeger leefden.
Met alle nieuwe informatie waren we klaar om naar huis te gaan.
De auto die naast ons stond bleek ook niet van een toerist te zijn, maar van John. We waren dus echt de enige hahaha

Tom werd ingesteld op het restaurant waar we wilden eten. Nu zonder tol weg. Onderweg ging het nog heel hard regenen, maar gelukkig was het geen grote bui.
De weg leidde ons door Orlando heen totdat we weer op de snelweg waren.
Ook hier stond weer file.
Omdat we een beetje ervaring hebben met de wegen wisten we een sluiproute die ons langs de snelweg zou leidden.
Voordat we deze afslag moesten nemen reden we aardig door en Paul besloot om niet af te slaan.
Natuurlijk reden we meteen de file weer in. Wat een grap!!!
Bij afslag 68 gingen we er af en moesten even zoeken naar ons restaurant.
We gingen eten bij Hooters. Het favoriete restaurant van Paul. Het is een sport café met hele sexy dames.
Het is eigenlijk gewoon een familie restaurant waar de serveersters een te korte broek aan hebben.


Paul bestelde een grote hamburger en ik de Philly steak sandwich. Beide met curly fries.



Het smaakte heerlijk, maar de frietjes kregen we niet meer op.
Paul kocht nog een shotglaasje en toen konden we naar huis.

In Haines City was het gelukkig droog en genoten we van de prachtige lucht.

Bij het zwembad konden we uitbuiken en bijkomen van een geweldige dag.