Een verslag van onze rondreis door West-Amerika en Florida

Zondag 31 Juli: Honkbal wedstrijd met familie Toet

Vanmorgen ging om 7 uur de wekker af.
Na een verfrissende douche en een lekker ontbijt vertrokken we rond kwart over 8 richting Tampa.
We zouden samen met familie Toet een honkbal wedstrijd gaan bezoeken.
Dit is niet de eerste keer dat we zo’n wedstrijd zouden bezoeken en we hadden er dan ook veel zin in.
De Tampa Bay Rays speelden vandaag tegen de New York Yankees.

Tom gaf aan dat we ongeveer ander half uur moesten rijden en met gezellige muziek in de auto vloog de tijd voorbij.
Net als vorig jaar werden we in Tampa van de snelweg geleid en moesten we door een woonwijk rijden om zo weer bij de snelweg uit te komen. Wat een grap!


Ruim op tijd kwamen we aan bij het hotel waar Chantal, Michael en Steven hadden geslapen.
We hadden instructies gekregen waar we de auto het beste konden parkeren en zagen Chantal al zwaaien vanuit hun hotel kamer.
In de lobby vonden we Michael die aan het uitchecken was. Steven en Chantal brachten de koffers al naar de auto.
Iedereen werd uitvoerig begroet en gezamenlijk stapten we in de auto van Michael. Chantal had al gezegd dat het een grote auto was en ze had niet gelogen. Het is inderdaad een flinke bak. Heel gaaf allemaal, maar ik ben ook blij met onze “kleine” Ford.

Het was een korte rit naar het Tropicana Field stadion.
Omdat we met meer dan 4 personen in de auto zaten konden we gratis parkeren. We parkeerden onder een boom en liepen rustig naar de ingang.

 
We kwamen gemakkelijk door de controle. De medewerker vroeg nog of ik niet liever naar het strand was gegaan met dit weer. Maar ik zei dat ik toch liever naar de wedstrijd wilde kijken. Veel leuker!

Het duurde nog even voordat de deuren open gingen en de verhalen over de vakantie gingen heen en weer.
Gezellig om weer eens in je eigen taal te kunnen kletsen.



We stonden helemaal vooraan in de rij en helaas was er geen goede beschutting. Het zweet drupte over onze ruggen en de enige verkoeling die we kregen was die van de deuren die af en toe open gingen. Binnen zou het lekker koel zijn.

Na een half uur gingen dan eindelijk de deuren open.
Ze hadden weer een goodie voor iedereen die 14 jaar of jonger was. Er werd aan Paul gevraagd hoe oud hij was. Blijkbaar ziet hij er nog steeds jong uit. Steven kreeg een tas en gaf hem meteen aan zijn vader. Ik heb geen idee waar hij op eens gebleven was, want hij stond niet meer bij ons. Later zagen we hem al op de tribune zitten. Wij lopen ook veel te langzaam hahaha.


 

Ook Michael ging zijn eigen weg. Hij ging waarschijnlijk op zoek naar handtekeningen.

Wij liepen op ons gemak langs de winkels met allerlei leuke souvenirs en shirts.
We werden begroet door hele enthousiaste medewerkers en kregen van iedereen een high-five.
Paul ging op zoek naar een bijzondere pin, maar heeft hem niet gevonden.




Via de roltrappen gingen we naar boven.
Onze plaatsen waren op sectie 300 en dat is helemaal boven in.
Dit jaar gelukkig geen hekje voor ons en we zaten precies in het midden zodat we alles goed konden overzien.


Het zou nog even duren voordat de wedstrijd ging beginnen en Paul en ik besloten om een rondje te lopen.



We kwamen uit bij een museum met allemaal beroemde honkbal spelers. Maar ook voor ons veel onbekende. Waarschijnlijk hebben deze mensen toch een hoop betekend in de honkbal wereld.



We waren ondertussen weer bij de ingang en liepen op ons gemak weer terug naar onze plaatsen.


  
Bij de foodcourt kochten we iets te eten en met onze broodjes en pizza waren wij klaar voor de wedstrijd.



Traditiegetrouw werd als eerste de “eerste gooi” gedaan door diverse mensen. Ik heb een klein meisje zien gooien en een gehandicapte man. Toen mocht een ander meisje de bal bij de pitcher leggen. Heel knap allemaal hahaha.
Daarna zong een rock koor het volkslied. Dit was erg mooi en gelukkig niet vals.



De Yankees mochten als eerste slaan en de wedstrijd was nu echt begonnen.
Nu hebben Paul en ik niet veel verstand van honkbal, maar we genieten wel van de wedstrijd. Het duurt dan ook altijd een tijdje voordat we snappen hoe de spelregels zijn.
Er zijn 9 innings en in elke inning mag elk team een keer slaan.
Als je aan slag bent kun je punten scoren.
Bij de 4e inning scoorden de Rays en het hele stadion juichte. Ik zat naast Yankee fans en die waren toen niet zo blij. Iedereen zit door elkaar heen en niemand stoort zich aan de ander. Ook al scoort de tegenpartij, het blijft een feestje.



In de 5e inning scoorde ook de Yankees, maar gelukkig de Rays ook. Ze stonden nog steeds boven aan.
We werden tussen de innings door vermaakt met spelletjes en de Pepsi race. Je hoeft je niet te vervelen.


  
Omdat de stoelen bovenin niet zo ruim zijn kreeg ik toch wel wat zere beentjes.
Ik besloot om met Paul even iets te gaan lopen. Nieuwe limonade halen en even de benen strekken.
Gelukkig hoef je van de wedstrijd niets te missen, want overal hangen schermen en zelfs buiten was er commentaar te horen.

Tussen de 7e en 8e inning werden we weer getrakteerd op een Amerikaans volkslied en de traditionele hit: take me to the ballgame. Gelukkig zagen we de tekst en konden we gezellig meezingen.


 


In de negende en laatste inning was het even spannend. De Rays stonden voor, maar de Yankees konden nog steeds scoren. We zaten allemaal in spanning te kijken.
Gelukkig duurde het niet lang en de Rays hadden gewonnen. De score was 5-3.
Dit maakte onze dag extra goed. Het is altijd leuk als de thuisploeg wint.


 


We liepen rustig naar de uitgang. Plots konden we niet verder en moesten naar buiten. In de warmte liepen we langs het stadion naar onze parkeerplaats.


 



Gelukkig stond de auto onder een boom en was het niet te warm binnen.
Het verkeer viel mee en we reden al snel over de snelweg terug richting hotel.
Omdat het waarschijnlijk te druk zou zijn op de snelweg besloten we iets te gaan eten.
Het werd Taco Bell. Hier hadden wij nog nooit gegeten en we bestelden een soort van wrap.
Door de warmte en de late lunch had ik niet veel trek en heb mijn broodje dan ook niet helaas opgegeten. Misschien later op de avond nog. 






We werden weer bij onze auto afgezet en namen afscheid. Het was een super gezellige dag en wie weet zouden we elkaar tijdens de vakantie nogmaals treffen.


Tom werd weer ingesteld naar huis en we gingen op weg.
Gelukkig was het niet erg druk op de weg. Wel wat rare mensen die dachten dat ze tijdens een file overal doorheen konden rijden.
Na anderhalf uur waren we weer thuis.

We hadden geen honger meer en hebben de rest van de avond heerlijk ontspannen op ons terras.

Klik Hier voor het verslag van Chantal zodat je alles nog een keer kunt lezen hahaha

4 opmerkingen:

  1. Weer een mooie dag beleefd in Florida. Altijd leuk om honkbal te kijken en zeker met de experts( vader en zoon Toet!) En dan winnen de Rays ook nog,de dag kon niet meer stuk. Ik verbaas npme er elke keer over hoe groot dat stadion is. Als ik de foto's zie waar jullie lopen en zitten,het moet gigantisch zijn. Steven en Paul zochten zeker ook nog Pokemon.Ze staan zo gebroederlijk naast elkaar met hun telefoon haha! Leuke foto's van de jongens!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 'De' Michael Toet die mij van de weggeefwinkel gegooid heeft omdat ik teveel/tevaak reageerde??

    Leuk om te lezen hoe jullie je vermaken. Hoop dat jullie in Nederland nog 2 weken vakantie hebben om uit terusten!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hahaha, mijn verslag moet nog komen. Het is wel al geschreven, maar ik had wat ruzie met het laden van de foto's. Het was een super gezellige dag! En ondertussen hebben jullie echt wel wat kennis van het honkbalspel hoor!! Leuk verslag. Als ik t niet meer weet zoek ik het wel even bij jou op. ��

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen