Vrijdag 12 Augustus: Weer naar huis

Vandaag is het weer tijd om naar huis te gaan.

Omdat we om 10 uur uit het huis moesten zijn had ik de wekker om half 8 gezet. Zo hadden we nog even rustig de tijd om te ontbijten en alles op te ruimen.

Ik wil er altijd voor zorgen dat we alles netjes achterlaten. Dus de slaapkamer van Paul werd nog even gezogen en ik heb alle tafels met een doekje afgenomen. Nog even een kleine snelle schoonmaak. Dit hebben we zeker van moeders. Ook zij maakte alles  schoon voordat ze vertrok. Misschien een rare tik, maar het is wel zo netjes.

Rond half 10 konden we alles in de auto zetten en liepen we voor de laatste keer alles na. We hadden niets laten liggen en alles was weer zoals we het hadden aangetroffen.

We namen afscheid van het huis waar we bijna drie weken hadden gewoond. Wat een fantastisch huis! Hier hebben we ons prima vermaakt.

Waarschijnlijk waren we niet de enige die om 10 uur moesten vertrokken, want er stond een hele rij auto’s bij de uitgang van het park.

De portier zwaaide iedereen  uit. Heel grappig om te zien.

We moesten nog even tanken anders moeten we de auto het laatste stuk waarschijnlijk aanduwen.

Omdat de benzineprijs nog steeds heel laag was hoefden we er maar voor $5 te tanken. Wat een prijzen! Dat zal straks in Nederland wel weer even wennen zijn.

Nu hadden we genoeg benzine om naar Tampa te rijden.

Dit jaar zouden vanaf Tampa richting Atlanta vliegen. En vanaf Atlanta weer naar Nederland.

Vol goede moed gingen we snelweg 27 op.

Halverwege besefte ik mij opeens dat de vaatwasser nog niet aanstond.

Ik had alle vuile vaat er in gezet en zelfs het vaatwasblokje er al in gedaan. Maar helemaal vergeten om aan te zetten. Het voelde niet goed om te zo te laten en we besloten om terug te rijden.

Wel raar om nog een keer terug te rijden. Maar zo kon ik nog wel een foto maken van het 

“Nothing Fancy Café”. We zijn hier niet geweest, maar ik vond de naam echt geweldig!

De vaatwasser werd aangezet en nu konden we echt vertrekken.

Via de 27 reden we richting de Interstate 4.

Het liefst waren we bij de afslag naar rechts gegaan richting Orlando, maar we moesten echt de andere kant op.

  

Gelukkig stond er geen file en konden we rustig doorrijden.

Bij de Resting Area zijn we nog even gestopt. Even naar het toilet. De koffie was ondertussen gezakt.

En toen zijn we in één keer naar Tampa gereden.

Ook nu reden we goed door.

We gingen op zoek naar de campers in de grond. Deze had ik nog steeds niet gezien.

Plots riep Paul dat ze aan zijn kant van de weg stonden. Snel heb ik de foto gemaakt. Ik was er van overtuigd dat ze aan mijn kant zouden staan. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik ze niet kon vinden.

Maar nu hebben we ze gezien en ze staan op de foto. Dat kan ook weer van ons lijstje hahaha.

Bij Tampa begon de file. Het zou toch niet zijn dat we hier een tijd zouden vast staan. Gelukkig viel het mee.

Tom gaf aan dat we van de snelweg moesten.

De vorige keer moesten we ook bij deze afslag eraf. Toen reden we door een woonwijk en werden daarna weer de snelweg op geleid. Snel keken we of we moesten afslaan of de snelweg moesten volgen.

We moesten afslaan. In plaats van dat we na de woonwijk de snelweg op moesten, werden we nu toch iets anders geleid.

We stopten nog even bij de Macdonalds omdat Paul heel nodig naar het toilet moest. We waren nog geen 10 minuten van het vliegveld verwijderd, maar hij kon het niet meer ophouden.

Hij was blij dat we even gestopt zijn, want nu kon hij ons ontspannen naar het vliegveld rijden.

We volgden de bordjes naar het verhuurbedrijf om de auto in te leveren.

De auto werd gecontroleerd en Paul attendeerde de man nog op een deukje in de band. Dit bleek al in de band te zitten toen we hebben ophaalden. Mij was het nog niet eens opgevallen en ik wist er ook niets vanaf.

Er werd wel een melding van op het raam geschreven. Dan kunnen ze het misschien repareren.

Alles werd goed gekeurd en we konden alle koffers uit de auto halen.

Het was een geweldige auto. Hij heeft ons goed rond gereden.

In totaal hebben we 2320 kilometer gereden. Dat is best veel, maar we hebben dan ook veel gedaan.

Met alle koffers en tassen gingen we op zoek naar de incheck balie.

De boarding passen waren gemakkelijk uit te printen.

De computer vroeg ons ook om een naam en telefoonnummer voor het geval er iets zou gebeuren. Dit heb ik maar netjes ingevuld en moest ik bij de gate afgeven.

Nu waren de koffers aan de beurt.

De dame achter de balie was heel gezellig. Ze vroeg hoe het met ons ging (zoals iedereen hier vraagt). Ik zei dat het goed ging, maar we waren wel een beetje verdrietig omdat de vakantie voorbij was. Ze stelde voor om te blijven, maar dat kan echt niet. Er moet tenslotte ook weer gewerkt worden.  

Ze zei dat je als eigen baas zijnde altijd op vakantie kan. Dat is waar, maar er moet wel geld verdiend worden anders kun je niet op vakantie hahaha.

Ze wenste ons een fijne terugreis en zei dat we altijd terug mochten komen. Dat houden we zeker in gedachten.

Voordat we richting de gate gingen hebben we eerst een appelmoesje gegeten. Ik weet niet of deze door de veiligheids check komt.

Ook nog wat water opgedronken en toen konden we weer op pad.

Via een treintje reden we naar de gate.

Daar werden we opgewacht door de veiligheids controleurs.

Paul had zijn nieuwe Shellie-May kussen aan zijn tas gebonden en de dame die ons de juiste weg wijste vond hem geweldig.

Wat een vriendelijke mensen hier.

Ook de controle ging vlot.

Na de bodyscan werd ik zelfs darling genoemd. Dit was de meest ontspannen controle tot nu toe. We hebben wel eens erger gehad.

Nu konden we niet meer terug en gingen op zoek naar onze gate.

Hier hebben we rustig zitten wachten op ons vliegtuig.

Via facebook had moeders laten weten dat het vliegtuig er aan kwam. We keken naar buiten en zagen nog niets.

Ik wilde een grappig filmpje maken toen ik het vliegtuig de hoek om zag rijden. Wat een grap! Moeders had gelijk.

We moesten nog even wachten. Eerst moesten de mensen in het vliegtuig eruit en ook hun koffers.

Toen mochten wij erin. Eerst de eerste klas en de comfort klasse en dan wij.

Ik heb nog net gezien dat de koffer van Paul het vliegtuig in ging.

Normaal gesproken staat die van mij er naast, maar dat was nu niet het geval. Hopelijk stond hij in een ander wagentje en is nu ook in het vliegtuig.

Ook wij konden nu naar onze plek.

  

Helaas waren alle opbergbakken vol. Er kon nog wel een plekje gevonden worden voor de laptop, maar de rest moest onder de stoel voor ons.

Door alle grote handbagage zijn de bakken altijd snel gevuld. En vooral in een kleiner vliegtuig komt dit vaak voor.

Gelukkig was het maar een vlucht van een uur dus is het niet zo erg.

(en wij maar denken dat de stewardess de veiligheids praatje ondertussen wel uit hun hoofd kennen hahaha)

Ik heb mij vermaakt met mijn puzzelboekje en Paul probeerde om een klein tukkie te doen.

We moesten snel ons drankje opdrinken, want voordat we het op hadden werd de landing al ingezet.

We waren bijna in Atlanta.

De landing ging soepel en we werden naar de gate gebracht.

Omdat dit een binnenlandse vlucht is hoeven we niet opnieuw door de douane check.

We waren wel aan de andere kant van het vliegveld.

We stonden bij gate B en moesten naar gate E.

(volgens Paul was dit onze piloot)

Gelukkig konden we met de trein die ons naar de juiste plek bracht.

Omdat de vlucht korter was dan op ons briefje stond hadden we nog even tijd om een broodje te eten.

We proberen altijd om de vakantie af te sluiten met een hamburger.

Ze hebben bij alle gates een grote foodcourt en er was ook genoeg keuze.

Uiteindelijk kozen we voor een gewone burger bij de Mac.

Er was ook live muziek. Er zat een mevrouw aan een piano gezellige liedjes te spelen.

Bij onze gate waren ze al bezig met inchecken.

Omdat wij niet eerste klas zitten of een andere dure stoel hadden geboekt mochten wij als laatste instappen.

Gelukkig was er nu wel genoeg ruimte om onze extra tassen op te bergen.

  

De vlucht is goed verlopen.

We hadden goede plaatsen. Natuurlijk opnieuw met zicht op de vleugel.

Helaas waren de raampjes wat beslagen en konden we niet gemakkelijk naar buiten kijken.

Er bleek 1 Nederlandse stewardess op onze vlucht te zitten en zij bediende ons. Het was een vriendelijke oudere dame. Ze was erg gezellig en sprak goed Engels. We hadden in eerste instantie geen idee dat ze Nederlandse was.

Na een uurtje kregen we het diner. We konden kiezen uit een vegetarische lasagne, salade met garnalen of kip.

We kozen voor de kip.

Er zat ook een broodje bij, een salade en een cracker.

Omdat we nog vol zaten van de hamburger hebben we niet alles opgegeten. Het broodje en de cracker heb ik bewaard voor later.

Ik besloot om naar een film te kijken en ook Paul heeft tv gekeken.

We werden een beetje moe en besloten wat te slapen.

Helaas kunnen we niet echt slapen in een vliegtuig. Je hoort de motoren van het vliegtuig en je kunt niet echt goed ontspannen zitten.

Gelukkig zijn we wel even weggedut. Omdat Paul bij het raam zit kan hij de wand gebruiken om tegenaan te leunen. Hij heeft wat meer kunnen slapen dan ik.

We waren wel blij dat we de ogen even konden sluiten.

We moesten nog 2½ uur vliegen.

Na een uur kwam het ontbijt.

Deze bestond uit een jus 'd Orange, een broodje, jam, Griekse yoghurt en een brownie. Een prima ontbijtje.

We waren bijna in Nederland.

Het vliegtuig vloog nu tussen Engeland en Nederland. De kustlijn kwam in zicht. Nu zou het niet lang meer duren.

We begonnen met de landing.

Ook dit verliep heel soepel.

Helaas geen palmbomen hier, maar het vertrouwde landschap met koeien en weilanden.

Het vliegtuig bracht ons naar de gate. Paps en mams stonden op het panorama dek en zagen ons vliegtuig arriveren. Grappig om te zien dat we nu foto’s hebben van alle kanten. We hebben nog gewaaid, maar ik denk niet dat ze dat gezien hebben.

We waren gearriveerd bij gate E2. Lekker dichtbij dus.

Vorige keer moesten nog een heel stuk lopen.

 

Nu gingen we op zoek naar onze bagage.

De verplichte douane check ging ook snel. Ik kreeg zelfs nog een knipoog van de meneer van de marechaussee. Wel grappig om te zien dat deze stoere mensen in een hokje paspoorten aan het controleren zijn.

Je bent jong en op zoek naar een spannende baan. Je solliciteert bij de marechaussee en komt uiteindelijk terecht in zo’n hokje hahaha.

Via een lange gang moesten we naar de bagageband.

Hier zagen we heel veel koffers staan. Ik vraag mij toch af hoe die hier komen. Je kunt toch niet je koffer vergeten. Ik hoorde later dat ze vorige week veel koffers kwijtwaren geraakt. Waarschijnlijk staan deze nu hier. Hopelijk worden ze snel opgehaald.

Bij bagageband 15 zagen we onze koffers al verschijnen. Pa en ma waren er nog niet.

Paul haalde de koffers van de band en plots zag ik onze ouders achter het raam verschijnen.

Ze moesten nog een stuk lopen vanaf het panorama dek.

En wij waren ook zo snel dit keer.

 

We werden door onze ouders in de armen gesloten, blij dat we weer veilig waren geland.

In de auto werden alle nieuwtjes verteld en we waren blij dat we weer thuis waren.

Thuis dronken we koffie en vertelden we over onze vakantie.

Rond 11 uur gingen we Buster halen. Ook hij was drie weken op vakantie geweest.

Hij was blij om Paul weer te zien. Hij zat bij mij op schoot, maar zijn pootje ging vaak uit het kooitje richting Paul. Wat schattig om te zien.

Ik werd bij ma afgezet om daar mijn koffer op te halen.

We zouden nog even naar huis gaan om wat te slapen.

Rond half 5 werd ik uit bed gebeld. Blijkbaar had ik de wekker niet goed gezet. En we hadden om half 4 afgesproken om thee te drinken.

Bij Paul verliep ook niet alles naar gewenst.

Zijn kraan was gebroken en moest zijn water afsluiten. Gelukkig heeft hij goede buren en kon hij water lenen bij zijn overbuurvrouw. Zijn buurman kon het misschien wel maken, maar Paul zei dat het geen haast had. Morgen konden ze er rustig naar kijken.

We gingen bij paps en mams eten.

Heerlijke witlofrolletjes met zalm. Morgen eten we met z’n allen stampandijvie. Dat zou voor nu teveel zijn. Na een lange reis is een luchtige maaltijd veel lekkerder.

De rest van de avond hebben we over de vakantie geklets. Er was ook zoveel te vertellen.

Duffy en Shellie-May werden aangekleed met hun nieuwe pakjes. Wat schattig!!!

Het was een heerlijke vakantie.

Alles wat we wilden doen is gedaan. En ondanks dat we zover bij Disney vandaan zaten hebben we niet geklaagd. Zover weg zitten heeft ook z’n voordelen. We hadden ons geen betere plek kunnen wensen. Het huis heeft veel goed gemaakt.

We hebben genoten en kunnen terug kijken op een geslaagde vakantie.

En we hebben genoeg foto’s en video’s gemaakt zodat we deze vakantie keer op keer opnieuw kunnen beleven.

Iedereen bedankt voor het meelezen en de leuke reacties.

Tot volgend jaar!!!!