Zondag 24 Juli: de Heenreis

Het was vanmorgen weer vroeg opstaan.

Om half 5 ging de wekker bij mij af en (hoorde ik later) bij Paul ook.

We hadden om kwart voor 6 bij paps en mams afgesproken. Onze koffers stonden daar al.

Rons zes uur zat alles in de auto en gingen we op weg naar Schiphol.

Onze vlucht zou om half 11 vertrekken, dus moesten we er drie uur van te voren zijn. Doordat we zo vroeg waren vertrokken, waren we ruim op tijd.

Het inchecken ging snel. We zijn blij dat je tegenwoordig via een machine zelf je boarding passen kunt uitprinten.

Bij de bagage afgifte stonden we iets langer in de rij. Doordat er veel passagiers waren, konden we de koffers niet zelf inchecken en kwamen we in de rij bij de balie terecht.

Het tempo zat er gelukkig goed in en voor we het wisten waren ook onze koffers op weg naar het vliegtuig.

We zouden als eerste naar Atlanta vliegen en daarna overstappen op de vlucht naar Orlando.

Toen was het tijd om afscheid te nemen van onze ouders.

We gingen de roltrap op, op weg naar de douane.

Voordat we daar aankwamen moesten alweer in de rij.

Dit maal om te controleren of we zelf onze eigen koffers hadden ingepakt en of we geen verdachte cadeautjes hadden aangenomen van vreemden.

Paps en mams waren nog beneden om ons nogmaals uit te zwaaien.

Na een leuke foto gingen we op zoek naar de douane.

Sinds ze een nieuw systeem hebben gaat het bij de douane een stuk sneller.

In ieder geval als je niet vergeet om je camera en fototoestel uit je tas haalt.

Mijn tas ging op een speciale band en de beambte vroeg mij om mijn tas te openen.

Gelukkig bleek het inderdaad om mijn camera’s te gaan en konden we weer verder.

Het was nog vroeg en we kregen al wat dorst. Gelukkig is er op Schiphol een Mac Donalds en we bestelden een fristi. Geen koffie voor mij, dat had ik vanmorgen ook al gedronken.

We gingen op weg naar onze gate.

Omdat we al een controle hadden gehad mochten we direct doorlopen naar onze gate.

Natuurlijk was deze helemaal achterin.

Er zaten al een boel medepassagiers te wachten.

We vonden een plekje en zijn maar even gaan zitten.

Toen we beweging in de rij zagen zijn we opgestaan. En voor we het wisten zaten we in ons vliegtuig.

De piloot had laten weten dat we een kwartier later zouden opstijgen omdat er meerdere vliegtuigen wilden vertrekken.

Het kwartier was om voor we het wisten en het vliegtuig vertrok van de gate.

  

Voor mij is het opstijgen altijd een dingetje. Ik zit met mijn oordopjes in (voor het ploppen van de oren) en kijk gewoon recht voor mij uit. Paul maakt daar altijd grapjes over en geniet altijd van dit moment.

Nu kon onze vakantie echt beginnen.

Bij Delta is de service altijd fantastisch. We kregen al snel iets te drinken en wat pretzels.

Het aanbod film viel wat tegen, maar gelukkig is er altijd wel iets te zien.

Ik besloot om nog even een klein dutje te doen voor de lunch. Helaas zit echt slapen er voor ons nooit in als we vliegen. Zelfs met een koptelefoon met muziek op de achtergrond is het geluid van het vliegtuig nog altijd hoorbaar.

Maar ik heb toch heel even geslapen en toen werd ik wakker gemaakt door Paul. Onze lunch kwam er aan.

We konden kiezen uit een aantal dingen, maar wij kozen voor de kip met rijst. Dat is altijd een veilige keuze.

Er zat ook een broodje bij, een kaasje en een salade.

Het smaakte prima.

Na de lunch besloten we wat tv te kijken.

Ik zocht een film uit en Paul keek naar de LEGO documentaire. Zo kwamen we weer een paar uur door.

Na een paar uur kregen we ook nog een kleine versnapering. Toastjes met tapenade, een chocolaatje en olijven. Wij lusten helemaal geen olijven dus deze zijn met verpakking en al weer terug gegaan naar de steward. Het chocolaatje maakte alles weer goed.

We hebben ook nog spelletjes gedaan. Op ons scherm kon je kiezen tussen diverse spellen die je samen of met andere kon spelen. Paul heeft nog andere passagiers uitgenodigd, maar niemand heeft gereageerd, haha.

We vlogen nu over Amerika en gelukkig voor ons hadden we een prachtig uitzicht vanaf de lucht.

We zagen zelfs nog een ander vliegtuig.

Anderhalf uur voor de landing kregen we nog een heerlijke wrap en een ijsje.

De stewards en stewardessen hebben ons weer goed verzorgd.

We kwamen op tijd aan in Atlanta.

Rond twee uur (Amerikaanse tijd) waren we geland.

Na het uitstappen volgden we de mensen die op weg waren naar de douane.

Hier moesten we weer alles zelf invullen. Het douane briefje dat we in het vliegtuig ontvingen en hadden ingevuld hadden we dus helemaal niet nodig.

De douane keuren ons goed en we gingen op zoek naar de koffers.

Gelukkig vallen die van ons altijd op en zagen we ze de band op rollen.

Mijn gekochte parfum moest in de koffers en konden we ze afgeven zodat ze naar ons volgende vliegtuig konden gaan.

Daarna moesten we weer in de rij bij de douane voor de bodyscan. Alsof we in Nederland niet genoeg zijn gecontroleerd.

Ik was nu vergeten om de badspullen en de opladers uit mijn tas te halen, maar daar hebben ze niks van gezegd.

Alweer waren we goedgekeurd.

Nu konden we in de metro stappen die ons naar onze vertrekhal zou brengen.

Omdat Atlanta zo groot is, is lopen geen optie. Dus stapt iedereen in een speciale metro.

Bij “A” moesten wij eruit.

We waren op tijd en liepen op ons gemak naar onze gate.

Ons vliegtuig zou om 4 uur vertrekken.

Onze plekken waren niet naast elkaar. In dit vliegtuig waren twee rijen met aan de ene kant twee stoelen en aan de andere drie. We zaten aan de kant met de drie stoelen. Eén van ons zou bij het raam zitten en de ander bij het gangpad. Onze buurman zat al in het midden en gelukkig wilde hij wel een plekje opschuiven zodat wij naast elkaar zaten. Helaas voor Paul zat hij nu niet bij het raam.

Het was volgens ons een heel nieuw vliegtuig. Het zag er allemaal nog zo mooi uit.

Het was alleen jammer dat de airco flink hoog stond en al snel steeg het mij naar mijn hoofd.

Na het opstijgen hebben we nog een spelletje gespeeld, maar toen kreeg ik hoofdpijn als ik naar het scherm keek.

Ik besloot mijn ogen dicht te doen en blijkbaar heb ik toch wat geslapen.

Het zou een vlucht zijn van een uur en vijf en veertig minuten. Deze waren nu heel snel voorbij gegaan. Toen ik wakker werd waren we al bijna op onze bestemming.

Ook Paul was een beetje misselijk. Nadat het jongetje achter ons even liet weten dat hij moest spugen werd het voor Paul ook even teveel.

Gelukkig heeft hij niet over zich heen gespuugd en viel de schade dus mee. Maar we voelden ons beiden niet zo happy.

We waren ook blij toen we uit het vliegtuig mochten stappen.

We gingen op weg naar de koffers en daarna naar de auto verhuur.

Daar stond al een flinke rij.

Toen we aan de beurt waren bleek dat de gratis GPS niet gratis was.

We lieten de voucher zien, maar volgens de dame achter de balie was dat niet geldig.

Gelukkig hadden we ons eigen GPS systeem ook meegenomen, maar we vonden het wel belachelijk dat we hun GPS niet meekregen. De actie was dus helemaal geen actie. We laten het onze reisagent nog wel even weten en dan kunnen zij het regelen met al hun klanten.

We hadden wel een boel keuze aan auto’s en al snel vonden we een mooie.

Ook dit jaar hebben we een Ford Focus. De kofferbak van deze auto is gigantisch en Paul was blij met de achteruitkijk camera die is ingebouwd.

Blij reden we de garage uit.

Nu moesten we naar het kantoor van de verhuurder van onze villa.

We hadden nog geen idee waar we zouden verblijven. Aan de ene kant was het i.v.m. onze planning wel lastig, maar aan de andere kant vonden we het wel spannend. Een echt mysterie huis.

Onze TomTom leidde ons naar het kantoor. We kwamen na openingstijden aan, maar met een code konden we een kluisje openen waar we de brief vonden met alle gegevens.

Onze villa bevond zich in Haines City.

Wat een grap!!!! Dit is de verst gelegen locatie.

We hadden ons wel een klein beetje voorbereid op deze locatie en dat we hem dan ook zouden krijgen, hahaha.

Naast het kantoor was een supermarkt waar we wat boodschapjes hebben gedaan.

Nu kunnen we morgenochtend gewoon ontbijten.

Tom werd ingesteld op Southern Dunes in Haines City.

We kwamen aan bij de poort waar een bewaker ons begroette. Hij gaf ons een speciale kaart zodat ze konden zien dat we hier verbleven en wat korte instructies. Door de vermoeidheid hebben we de helft niet gehoord, maar dat gaan we nog wel een keer navragen.

We reden onze straat in en gingen op zoek naar onze villa.

Dit bleek echt een geweldig huis te zijn.

We hebben 4 slaapkamers, waarvan er één beneden zit. Dit is ook de master bedroom met een eigen badkamer en jacuzzi.

Boven zijn nog drie slaapkamers.

We hebben twee zitkamers (blijft vreemd) en een grote keuken.

In de garage hebben we een pingpong tafel en nog wat andere spelletjes die we kunnen doen als het regent. En natuurlijk ons eigen privé zwembad.

We hebben wat gedronken en wat gegeten, maar ik was zo moe dat ik niet alles mee op kon.

Ik heb Paul de grote kamer beneden gegeven en ben naar boven gekropen.

Gelukkig sliepen we beide heel snel.

We waren ondertussen al 24 uur op.

Het was een lange dag, maar we zijn er!!!!