De wekker ging vroeg af vanmorgen. We hadden hem om 7 uur
gezet. Paul was al voor de weker wakker
geworden, maar was nog even blijven liggen.
We hadden een lange dag in het vooruitzicht. Eerst Route
66 en dan naar de Grand Canyon.
Het hotel had een ontbijt buffet waar we een lekker
broodje konden eten.
De serveerster was heel vriendelijk. Ze heette Madison en
kletste de oren van ons hoofd. En wij maar denken dat wij veel konden kletsen. Max
(zo mochten we haar noemen) sprak alle talen behalve die van ons. We hebben
haar de eerste woordjes geleerd. Het eenvoudige Goedemorgen. Uit de mond van
een Amerikaan klink dat heel erg raar. Maar we konden er wel om lachen.
Na ons ontbijt konden we ons klaar maken om te
vertrekken.
We begonnen aan onze rit over het beroemde Route 66. De
muziek van Steppenwolf – Born to be Wild klonk hard door de speakers.
Eerlijk gezegd merkten we er in het begin vrij weinig
van. Maar toen we langs een oud tankstation reden met oude auto’s en
bezienswaardigheden kregen we het Easy Rider gevoel.
De route bracht ons door een mooi landschap met bergen, rotsen
en kleine plaatsjes.
Helaas zijn we bijna geen motor rijders tegen gekomen.
Aan het eind van onze route kwamen we uit bij de snelweg
die ons richting Grand Canyon zou brengen. Bij het tankstation hebben we even
een sanitaire stop gehouden en een broodje gekocht voor onze lunch.
We moesten nog een tijdje door rijden, maar het mooie
uitzicht maakte alles goed. Eindelijk weer wat groen om ons heen.
Na ongeveer 2½ uur rijden kwamen we bij ons hotel aan.
Gelukkig konden we meteen inchecken en onze koffer in de
kamer zetten.
We hebben dit keer een kamer aan de andere kant van het
hotel. Het mooiste is dat we een balkon hebben die uitkijkt op de binnenplaats.
Een indoor balkon!!!
Toen was het tijd om richting park te gaan.
Onze annual pass van vorig jaar is nog geldig dus we
konden zo door rijden.
Het was even zoeken naar een parkeerplek, maar toen we
die hadden gevonden kon onze tocht beginnen.
We zijn eerst naar het uitkijkpunt bij het Visitors Centre
gegaan. Even genieten van het uitzicht.
Vorig jaar zijn we de links af geslagen om de wandel
route langs de Canyon te nemen.
Dit jaar zijn we rechtsaf gegaan. Een andere route en een
ander uitzicht.
Het eerst stuk was een route van 2,2 km. We liepen niet
steeds langs de Canyon, maar het was een mooie route. Het tweede stuk was 1,6
km. We kwamen bij een punt uit die we eerder op de foto hadden gezet.
Het laatste stuk kon niet per voet. We moesten de gratis
shuttlebus nemen. Deze bracht ons naar een geweldig uitkijkpunt. Nog mooier dan
de vorige. Het stond er niet vol met toeristen dus we konden rustig rondkijken.
We hebben er aardig wat kiekjes gemaakt.
De bus heeft ons weer naar het Visitors Centre gebracht. Paul
heeft zijn statief weer in de auto gelegd. Hij had ‘m niet gebruikt. We kunnen
met zijn nieuwe telefoon ook foto’s van ons beide maken.
We zijn weer in de bus gestapt die ons naar onze nieuwe
wandel route bracht. We noemen het nu niet meer wandelen, maar hiken.
We liepen de Trail of Time route. Deze route vertelt je
de geschiedenis van de Canyon. Het is een wandeling van 3 km, maar zeker de
moeite waard. Vorig jaar vonden we ‘m ook al erg leuk.
Bij onze jaartalen moesten we ook weer een foto nemen.
Net als vorig jaar. We mochten wel weer bij hetzelfde puntje staan omdat we pas
volgende maand jarig zijn.
We hebben nu toch wat andere foto’s gemaakt. Eerlijk gezegd
hadden we vorig jaar ook wel heel veel foto’s. Misschien kwam dat ook wel omdat
we overdonderd waren met al die schoonheid.
Hopelijk zijn de foto’s niet hetzelfde als vorig jaar. We
zullen zien.
Na 2000 miljoen jaar verder op de route kwamen we aan bij
ons eindpunt. We bezoeken het museum en Hopi House en moesten toen wachten op
de zonsondergang. Paul voelde zich niet zo lekker en we besloten een stukje te
lopen. We zagen herten staan heel dicht bij het hotel daar. De dieren in het
park zijn goed gewend aan mensen.
Toen de zonsondergang begon voelde Paul zich nog niet
veel beter. Hij heeft wel wat gezien, maar had vooral hoofdpijn. Gelukkig
hebben we de foto’s nog.
Het werd snel donker en de bus bracht ons weer naar de
parkeerplaatsen.
Paul voelde zich nog goed genoeg om te rijden. Hij heeft
ons beide netjes naar het hotel gereden. Hij is even snel onder de douche gaan
staan en kwam er fris en fruitig onder vandaan.
Het was ondertussen al 9 uur en we hadden trek gekregen
na onze hike.
Aan de overkant van ons hotel zit een Wendy’s en daar hadden
we nog niet eerder iets gehaald. Het werd weer een hamburger met patat en het
smaakte heerlijk na zo’n lange dag.
We hebben nog lekker gerelaxt op ons balkonnetje.
Ahhh, lekkere vierkante hamburgers gegeten bij Wendy's zie ik.
BeantwoordenVerwijderenGaaf hoor om een stukje route 66 te rijden. Heel nostalgisch! Mooie foto's van dat tankstation.
Maar de Grand Canyon overtreft weer alles. Wat is het daar mooi.
Misschien had Paul hoofdpijn door zijn sterfscene.......hahaha.....nee, even zonder gekheid, ik hoop dat hij zich weer wat lekkerder voelt. het is niet leuk om je niet lekker te voelen als je op vakantie bent.
Ja dit soort route 66 bedoelde ik gisteren. Dit is het echte nostalgiegevoel.
BeantwoordenVerwijderenJa de grand canyon blijft super indrukwekkend hoe vaak je hem ook ziet. Hij is zo enorm dat je toch elke keer wat anders ziet.
Leuk om te lezen wat jullie elke dag eten, vorig jaar leek het toch wat krapjes.
Goed dat jullie de pendelbus hebben genomen naar een prachtig stukje Grand Canyon.Schitterend gewoon.En jullie droom om route 66 te rijden is nu ook uitgekomen.Jammer dat je weinig motoren hebt gezien,maar wat niet is kan nog komen.Voor de volgende trip vast heel veel plezier.Vaders leest ook elke dag trouw jullie blog.Dus we blijven hier goed op de hoogte van jullie reisverslag.xxxmam.
BeantwoordenVerwijderen