We hadden voor alle zekerheid maar twee wekkers gezet.
Die van mij die al de hele vakantie goed z’n werk had gedaan en Paul z’n
telefoon. We wilden namelijk niet te laat bij het vliegveld arriveren.
De wekkers hebben ons netjes op tijd wakker gemaakt.
Ik ben nog even onder de douche gestapt. Omdat Paul de
avond ervoor nog had gedoucht kon hij mooi nog even zijn koffer en tas goed
inpakken.
Na een half uurtje konden we naar beneden om ons ontbijt
te halen.
Voor de laatste keer zijn we de Subway naar binnen glopen
om een heerlijk broodje te halen.
Dit keer een muffin met ham, kaas en ei. Een heerlijke
start van de dag.
We hebben de broodjes mee naar boven genomen en nog even gerelaxt
onder het genot van onze broodjes en een glaasje jus d’orange.
Toen was het tijd om onze vriend de koelbox onder handen
te nemen. Paul was in de badkamer gaan zitten (i.v.m. rond vliegend
piepschuim). En langzaam verdween de grote witte box in allemaal kleine stukjes
die we in een vuilniszakje konden stoppen. Het blijft altijd zo’n moment waarbij
je weet dat de vakantie er echt op zit. Deze koelbox heeft ons de hele vakantie
voorzien van koele drankjes en hapjes. Maar het was goed dat we ‘m weg deden,
want hij zag er aan de binnenkant niet echt fris meer uit.
We hebben alles netjes opgeruimd en voor de laatste keer
alle tassen gecheckt.
Omdat we wisten dat het nog even zou duren voordat we
uiteindelijk op weg konden zijn we op tijd naar beneden gegaan.
Er stond een kleine rij bij de balie, maar het duurde
gelukkig niet al te lang voordat we aan de beurt waren. Het uitchecken was zo
gebeurt. Toen de dame vroeg of ze nog iets voor mij kon betekenen vroeg ik of
ze een afval bak wist waar ik mijn kapotte koelbox kon weggooien. Ze keek naar
het zakje en zei dat ze deze voor ons zou weggooien. Fijn! Dat was dan ook weer
geregeld. Paul had ook een zakje koelbox vast, maar deze heeft hij ergens in
een prullenbak gepropt. De rest van de zakjes afval hadden we al in een prullenbak
gegooid als we even naar beneden moesten. We vinden het altijd een beetje raar
om zoveel rommel in je hotel kamer achter te laten.
Ik was blij dat we op tijd waren vertrokken, want we
stonden weer in de file.
We reden gelukkig, maar het ging niet al te snel. Later zagen
we een aantal politie auto’s en dit zorgde voor de file. Na de politie auto’s
konden we vlot door rijden.
De benzine prijzen kunnen nogal verschillen per tank
station. Het was altijd fijn om onder de $4 per gallon te blijven (1 gallon =
3.78 liter). Helaas was dit nu niet het geval. Maar $4,09 per gallon is nog
altijd goedkoper dan de benzine prijs in Holland.
Nadat de tank vol zat konden we meteen verder naar het
afleverpunt. Deze zat maar één straat verder.
De auto werd gecontroleerd en de standen werden
opgeschreven. Wij konden alle spullen uit de auto halen.
Het was een fijne auto en Paul heeft er met veel plezier
in gereden. Ondanks dat we even problemen hadden met het lampje voor het
oliepeil hebben we geen andere problemen
gehad. Vorig jaar hadden we dan wel een iets grotere auto met een luxer audio
systeem, deze Chrysler heeft ons gebracht waar we wilden zijn. We hebben er in
totaal 2808 miles (=4519.038 km) mee gereden.
Na een kort ritje stonden we voor de deur bij KLM.
Omdat we op tijd waren vertrokken stonden we rond half 11
in de rij bij de incheck balie. Het vliegtuig zou om 2 uur vertrekken en we
moesten om 1 uur instappen. We hadden dus nog genoeg tijd.
Doordat we zo op tijd waren was de rij niet lang. Toen we
aan de beurt waren werden de koffer gewogen en we zeten nog onder het gewicht.
Joeppie voor ons. Vorig jaar zaten we op het randje en was ik zelfs iets te
zwaar. Ik heb nog steeds geen idee wat ik toen allemaal voor zware dingen heb
gekocht. Waarschijnlijk heb ik op de heenreis al te veel meegenomen. Noem het
maar onwetendheid, want dit jaar wist ik precies wat ik mee moest nemen en
thuis kon laten.
Voordat we door de scan moesten heb ik buiten nog het laatste
sigaretje gerookt. Op deze luchthaven mag niet gerookt worden.
Toen zijn we naar boven gegaan om gecheckt te worden op
bommen en gevaarlijke spullen.
We moesten weer onze schoenen uitdoen en ons ontdoen van
alles dat we hadden. Tassen, riemen, telefoons en sieraden werden in een bakje
legt om door de scan te gaan. Ik ging door de body scan en werd goed gekeurd.
Ik was Paul even kwijt en zag hem snel erna door het metaal detector poortje
lopen. Geen body scan voor hem.
Alles was goed en we konden onze schoenen weer
aantrekken.
We zagen een Burger King en besloten om nog iets te eten.
Vorig jaar was ook dit het laatste wat we aten in Amerika en wie weet wordt dit
een nieuwe traditie.
Voor mij in de rij stonden chinezen die geen engels
konden praten. Dat was natuurlijk heel fijn voor mij, want het duurde dan ook
een eeuwigheid voordat ze besteld hadden. Gelukkig was mijn bestelling zo klaar
en konden we nog even genieten van de Amerikaanse hamburgers. Of zoals wij
steeds maar zeiden: aardappels, vlees en groente.
Rond half 1 zijn we naar onze gate gelopen. Er was geen
stoel meer vrij, maar we vonden nog een plekje bij het raam waar we even konden
zitten.
Rond 1 uur werden de eerste passagiers toegelaten in het
vliegtuig. Eerst de hotemetoot met de dure stoelen en daarna wij.
We zaten niet op dezelfde stoelen als op de heenreis. Nu
zaten we op de 29e rij. We zouden eerst op de 39e rij
zitten, maar ik hoorde dat dit een iets kleiner toestel was. Het maakte ons
niet uit. We konden zitten en Paul zat bij het raam. We hadden 1 raampje en die
was precies naast Paul. Niet ideaal, maar het was iets. De rij achter ons had
helemaal geen raam dus ons hoorde niet klagen.
Toen iedereen in het vliegtuig zat konden we vertrekken.
Dat opstijgen blijf ik niet leuk vinden. Als we eenmaal
in de lucht zitten is alles weer goed, maar dat ene moment dat je los komt van
de grond vind ik een rot gevoel. Paul blijft steeds om mij lachen. Hij heeft
nergens problemen mee.
We hebben lekker naar wat films gekeken. We hadden niet
echt een prachtig uitzicht en Paul heeft ook maar het raampje gesloten. Teveel fel
licht door de wolken. Ma heeft onze vlucht via de ipad gevolgd dus die weet
beter hoe we vlogen dan wij haha.
De lichten gingen langzaam uit en de meeste passagiers
probeerden wat te slapen.
We vlogen de nacht in. Helaas hebben we niet echt kunnen
slapen. We hebben met onze ogen dicht gelegen, maar zijn niet in slaap
gevallen. Omdat de meneer achter ons een lichtje had branden was het ook niet
echt donker. Paul heeft een tijd met de deken over zich heen gelegen. Hij leek
wel een rare mummie. Maar blijkbaar werkte het wel, want ik heb ook nog een
tijdje zo gelegen.
Helaas voor ons was het dus een hele korte nacht.
We konden niet meer slapen en besloten wat op onze tv te
kijken.
Een uur voordat we zouden landen kregen we nog een
ontbijt. Deze bestond uit ei, worstje, aardappeltjes, broodje, kaas, jam en
fruit.
Alles ging er goed in. Ik heb alleen de aardappeltjes
niet opgegeten, want dat blijf ik raar vinden in de ochtend. Ik heb er 1 geprobeerd,
maar het smaakte mij niet.
Nadat het vliegtuig bij de juiste gate stond duurde het
niet lang voor we konden uitstappen.
We moesten een klein stukje lopen voordat we bij de
koffers waren.
We besloten nog even terug te lopen omdat ik nog een foto
van de gate wilde maken. Lang leve de lopende banden waarbij je niet hoeft te
lopen. Dit maakte ons wandelingetje heen en terug een stuk gemakkelijker.
Doordat we terug waren gegaan stond er geen rij meer bij
de douane. We konden zo doorlopen en konden we de juiste band voor de koffers
op zoeken.
We hadden paps en mams al zien staan bij het raam en
hebben ze begroet. Paul moest even overdrijven door er in slow motion naar toe
te rennen. Een beetje mal, maar wel leuk voor de foto’s en de video.
De koffers kwamen snel. Toen het scherm aan gaf dat de
koffers kwamen waren die van ons één van de eerste.
We liepen weer door de douane en stonden toen buiten.
Hier werden we in de armen gesloten door onze ouders. Die waren blij dat we
weer veilig thuis waren.
Nog even een paar foto’s gemaakt en toen was het echt
tijd om in de auto te stappen om weer naar Gouda te rijden.
Dylan was vandaag 5 jaar geworden en er moest dus een
verjaardag gevierd worden. Er stond een klein jongetje op ons te wachten die
super blij was dat zijn tantie en oom weer terug waren. We werden meteen in de
armen gesprongen en flink geknuffeld. Hij was zo blij ons weer te zien.
We hebben in de middag nog een klein uurtje geslapen en
zijn de avond goed ingegaan. We waren snel van de jetlag af
We hebben genoten van de vakantie. De drie weken waren zo
om. Gelukkig hebben we ons nooit verveeld. Er was ook zoveel te doen en te
bekijken.
Volgend jaar een nieuwe bestemming. Maar waarschijnlijk
wel in Amerika, want dit land is zo groot dat het nog wel even duurt voordat we
alles hebben gezien.
We love the USA!